Het is zover ... de derde nacht op rij word ik wakker badend in het koud zweet .... de menopauze heeft zich ingezet. Vreemd, 40 jaar en al in de menopauze. Door de chemo wordt er minder oestrogeen aangemaakt en zo kom je in de menopauze. De kans bestaat dat dit zich herstelt na de chemo maar evengoed niet.
Ik moet denken aan een Limburgs meisje dat ik twee weken gelden tegenkwam op de chemo. 23 jaar en borstkanker. 23 jaar en dan hoor je dat je borstkanker hebt en in de menopauze gaat komen met een reële kans dat je daar in blijft. Vreselijk .... daar gaat mogelijks je kinderwens. En ik besef opnieuw wat een geluk ik heb. Ik ben er 40, deze fase is voor mij voorbij.
Na Malin schreeuwde mijn lichaam nog wel om een derde kind. Een onverklaarbare schreeuw met een duidelijke ondertoon van "niet kunnen/willen loslaten van een levensfase". Gek want toen de meisjes nog heel klein waren noemde (trucje gevonden ik heet Anouk maar papa noemde mij vroeger muis) ik mezelf een "17 tot 19"- mama. Dan was het op. Misschien omdat ik er vaak alleen voor stond, Kurt is een zelfstandige. Misschien omdat ik nog zo hard met mezelf in de knoop lag en de energie ontbrak. Misschien gewoon omdat ik minder affiniteit heb met jonge kinderen. Nu zijn Malin en Siebe 11 en 12. En ik voel dat ik echt iets voor hen kan betekenen als mama, veel meer dan vroeger. Zeker nu ik thuis ben. En ik geniet onverwacht hard van mijn "16-21u mama" zijn. De schreeuw verdween uiteindellijk met de komst van rationele argumenten zoals "ik heb twee gezonde kinderen, waarom voor een derde gaan?", "hoeveel gaat dat niet kosten ?". En toen was het van wit naar zwart. Geen derde kind meer ..... jamais!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten