Vergezeld van een lekker stukje smurfentaart, twee sandwichkes met kaas & boter én ne Minute Maid fruitsap meld ik mij aan voor mij vierde chemo. (Alleen Taxol). Kleine verwennerij om naar uit te kijken de komende uren. Het is twee uur en de wachtzaal zit stampvol. Om half drie word ik opgeroepen om bloed te trekken. Dat gaat hier nog een tetteke duren, peins ik. Geen erg. Ik ben erop voorzien: mailtjes en sms'en beantwoorden en als reserve een boek. Een boek met een verhaal. Een collega van mij kreeg twee jaar geleden borstkanker en ik kocht haar een boek van Khalled Hossein g "En uit de bergen kwam de echo". Die ingeven kwam er na het lezen van zijn vorig boek "De vliegenaar". Een pareltje! Een goed jaar laten ontving ik van haar het boek. Zomaar, het was uit en kon mij ooit zeker van pas komen .... 't kan keren zei Bredero. Het leven loopt soms raar. Dat houdt mij de laatste tijd wel bezig. Een heel confronterend voorbeeld ter illustratie. Toen het op mijn werk tegenzat ben ik beginnen te solliciteren. Eerst extern, daarna intern. Extern was een ramp. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens 15 pogingen heb ondernomen en ik werd geen enkele keer uitgenodigd voor een eerste gesprek. Nu mijn moto is als iets niet lukt probeer dan iets anders. Dus ik liet mijn CV pimpen door een expert. Ik belde vooraf om al eens te polsen. Ik belde achteraf voor feedback. Het resultaat bleef onveranderd. Zo bizar, onbegrijpbaar, frustrerend, ...Het is toch niet dat ik niets bereikt heb in de afgelopen 15 jaar. Op den duur begin je daar echt aan te twijfelen. Intern mocht ik twee keer op gesprek, mddik was een prima kandidaat maar ... er wordt 2 x gekozen voor iemand anders. En als ik eerlijk ben dan begreep ik hun keuze wel. Stel nu dat solliciteren een mega succes was en ik enkele maanden geleden van werk verandert was dan kon het verhaal als volgt zijn: nog steeds moe want te weinig cortisol dus nog steeds kijken naar de zware impact van het conflict, borstkanker bij een werkgever die u direct al jaar moet missen, dan heb ik het nog niet over het mogelijk verlies van de bijpassing die SD geeft tot 90% van uw loon en een hospitalisatieverzekering om dankbaar voor te zijn. Dus wat als ... hierboven, beneneden, links of rechts iemand aan de knoppen kan en mag draaien. En dus wist dat ik niet mocht veranderen want dat er een groter obstakel op mijn weg zou komen en dus alle beetjes hulp welkom zouden zijn. Wat als???? En al die tijd ging mijn energie naar de vraag "hoe kan dat nu, dat ik geen ander werk vind". Terwijl wist ik toen dat het nooit de bedoeling kon/mocht zijn om van job te veranderen dan had ik mijn energie wel in anderen dingen kunnen stoppen. Vreemd niet?
Rond half vier zie ik de dokter en krijg ik een goedkeuring voor de volgende chemo. Yihaaaaaaa. Om half zeven verlaat ik gasthuisberg wat meer moe dan de andere dagen.
ps voor zij die alle blogs lezen "ja, ik ben naar Renz zijn basket gaan kijken en hij heeft dat keigoed gedaan. Een toppertje. We waren allemaal terecht trots. De basketbalgenen zijn correct doorgegeven ;o)). Van opa naar mijn broer en mij en nu naar Renz. Malin krijgt stilaan ook de microbe te pakken en overweegt om te starten. Onze opa slaagt er telkens opnieuw in om kinderen goesting te geven om te basketten en hij maakt er ook nog eens kleine vedetten van. #fieropmijnvader
Geen opmerkingen:
Een reactie posten