Zaterdag, 28 maart '15. Ik maak mij klaar om naar een lach workshop te gaan. Ik kijk er al een hele dag naar uit. De workshop wordt georganiseerd door YAR, de vrijwilligersorganisatie waarvoor ik een jaar heb gewerkt. Op 1 persoon na weet niemand daar dat ik borstkanker heb en dat wil ik zo houden. Gewoon nog eens Anouk zijn, zonder borstkanker.
Op twee straten van de plaats waar de workshop zou doorgaan (Antwerpen), voel ik (onbewust) aan mijn hals. Een knobbel, rechts boven. Ik voel vervolgens links: geen knobbel. Ik sla in paniek .... ik moet nu weten wat dit is. Het enige dat ik kan denken is "Ik keer om terug richting Mechelen en rij naar de spoed". De grond verdwijnt onder mijn voeten en de tranen rollen over mijn wangen. Ondertussen bel ik Kurt. Siebe neemt op en wilt weten wat er is, ik zeg kort en gebiedend met een trillende stem "Siebe, geef mij papa".
Op de spoed is het druk. Een wachtzaal vol mensen: voetballers met dikke voeten en knieën, een kleine meid met een bloedend achterhoofd, een tiener met ademhalingsproblemen .... en ik. Dit plaatje klopt niet, ik hoor hier niet thuis, dit is niet urgent. Toch kan ik niet anders dan blijven zitten. Ik moet weten wat die knobbel is, ik wil gerustgesteld worden.
Mevrouw Reygel? Een lange meneer in een witte schort brengt mij naar een witte kamer met TL-lampen, gele wanden en groene kasten. Ik neem plaats op de onderzoekstafel. De verpleger neemt mijn pols, bloeddruk, koorts en stelt een aantal standaard vragen. "Het is heel druk maar zo dadelijk komt er een dokter bij u". De man verdwijnt. Het is koud en ik ben niet echt gekleed op een avondje spoed. Ik leg mij op de tafel en gebruik mijn jas als deken. Na een uur vraag ik aan de verpleegster voor een deken. Ze laat de deur op een kier openstaan. Daar lig ik starend naar het gat in de deur. Witte schorten, groene schorten, ambulanciers en politieagenten lopen af en aan. Soms is het muisstil, soms klinken luide stemmen. De tijd tikt verder, mijn ogen drogen op, mijn hart klopt terug rustig en mijn verstand wint het stilaan terug van mijn gevoel. Ik kan opnieuw helder denken.
Een middelgrote slanke man met een groene schort en stetoscoop stapt de kamer binnen. Eindelijk een dokter. Hij excuseert zich voor de lange wachttijd (3 uur). Hij vraagt wat ik al weet van mijn kanker en wat niet. Hij legt uit dat de knobbel die ik voel een verdikte klier is. Hij acht de kans klein dat dit verband houdt met mijn borstkanker. Hij geeft een bijkomend geruststellende technische uitleg die ik jullie graag bespaar.
Eind goed al goed? Ik weet het niet maar hier en ben ik terug in staat om te geloven in een zo goed mogelijk afloop en dat had ik even nodig.
maandag 30 maart 2015
vrijdag 27 maart 2015
Two down, one to go.
Om 8u30 ( 26 maart 2015) afspraak in Gasthuisberg voor een foto van mijn longen.. De foto werd genomen door een lieve uitvoerende verpleger. .... geen extra info dus. Daarna volgde een echografie van de buikstreek. Een zwijgzame jonge radiologe neemt het ene screenshot na het andere. Af en toe meet hij en voegt hij kleur toe ... ik lig muisstil en denk "dit komt niet goed". Na tien bange minuten het verlossend antwoord "alles ziet er perfect uit". Ik had de man wel kunnen kussen en voel voor de eerste keer sinds twee weken een gevoel van echte blijheid .... zalig. Er valt een grote last van mijn schouders. Ik vreesde de echografie omdat ik al maanden last heb van mijn darmen/maag. Het lijkt dat ik de hele wereld aankan en het laatste onderzoek, aanstaande maandag een botscan, pro forma is. Two down, one to go
donderdag 26 maart 2015
Story of my life
In 2009 voelde ik voor het eerst een knobbeltje in mijn linkerborst. Hup naar de dokter, in volle paniek. Die paniek werd vervolgens als maar groter toen ik doorverwezen werd voor een mammo- en echografie. Het resultaat: kerngezond, iets teveel bindweefsel in mijn borsten wat maakt dat net voor mijn regels er oneffenheden kunnen ontstaan. Story of my life "veel onderzoeken om te horen dat je kerngezond bent".
Dus toen ik enkele weken geleden iets in mijn rechterborst voelde dacht ik niet direct aan het ergste. Gewoon even wachten en dan verdwijnt dat wel vanzelf. Maar dat gebeurde niet en vrijdag de 13de, hoe ironisch, sloeg de paniek (opnieuw) toe. Met het weekend voor de deur wou ik toch weten of ik mij echt zorgen moest maken. De huisdokter had er alle vertrouwen in dat dit een cyste was maar wou het zekere voor het onzekere nemen. Dus direct door naar de radioloog. Na het uitvoeren van de mammo- en echografie nam hij nam zonder blikken of blozen het woord kwaadaardig in zijn mond .... slik. Een punctie moest dit bevestigen. De huisdokter maakte meteen een afspraak voor maandag in het ziekenhuis in Duffel en hij ging er nog steeds vanuit dat het goedaardig zou zijn.
Kurt moest werken dus bood zijn zus aan om mee te gaan naar de punctie. Zij is verpleegster in het ziekenhuis van Duffel en kent er goed haar weg. Afspraak om 11u30 .... een dik uur later lig ik op een tafel voor een nieuwe echo gevolgd door een punctie. Het is een lieve dokteres die mij uitlegt wat er gaat gebeuren. Eerst onderzoekt ze de linkerborst (terwijl ik bij mijzelf denk, ze zal toch wel door hebben dat het rechts te doen is). De klieren zien er goed uit, de tumor daarentegen iets minder. Nogal grimmig en dat is niet zo goed teken. De eerste verdoving deed niet echt zijn werk, de tweede wel. Als mijn tandarts dit leest zal ze blij zijn dat ze niet de enige is die mij twee spuiten moet geven. Het weefsel dat opgehaald werd, via een dikke naald, zinkt onmiddellijk naar beneden (als het naar een potje met vloeistof wordt overgebracht.) Opnieuw geen goed teken volgens de radiologe.
3 spannende dagen breken aan, ik ben blijven geloven dat dit opnieuw de story of my life was. De uitzondering bevestigd de regel. Ik hoor de huisdokter zeggen dat ik borstkanker heb, er vloeit een kleine traan over mijn wang ....
Dus toen ik enkele weken geleden iets in mijn rechterborst voelde dacht ik niet direct aan het ergste. Gewoon even wachten en dan verdwijnt dat wel vanzelf. Maar dat gebeurde niet en vrijdag de 13de, hoe ironisch, sloeg de paniek (opnieuw) toe. Met het weekend voor de deur wou ik toch weten of ik mij echt zorgen moest maken. De huisdokter had er alle vertrouwen in dat dit een cyste was maar wou het zekere voor het onzekere nemen. Dus direct door naar de radioloog. Na het uitvoeren van de mammo- en echografie nam hij nam zonder blikken of blozen het woord kwaadaardig in zijn mond .... slik. Een punctie moest dit bevestigen. De huisdokter maakte meteen een afspraak voor maandag in het ziekenhuis in Duffel en hij ging er nog steeds vanuit dat het goedaardig zou zijn.
Kurt moest werken dus bood zijn zus aan om mee te gaan naar de punctie. Zij is verpleegster in het ziekenhuis van Duffel en kent er goed haar weg. Afspraak om 11u30 .... een dik uur later lig ik op een tafel voor een nieuwe echo gevolgd door een punctie. Het is een lieve dokteres die mij uitlegt wat er gaat gebeuren. Eerst onderzoekt ze de linkerborst (terwijl ik bij mijzelf denk, ze zal toch wel door hebben dat het rechts te doen is). De klieren zien er goed uit, de tumor daarentegen iets minder. Nogal grimmig en dat is niet zo goed teken. De eerste verdoving deed niet echt zijn werk, de tweede wel. Als mijn tandarts dit leest zal ze blij zijn dat ze niet de enige is die mij twee spuiten moet geven. Het weefsel dat opgehaald werd, via een dikke naald, zinkt onmiddellijk naar beneden (als het naar een potje met vloeistof wordt overgebracht.) Opnieuw geen goed teken volgens de radiologe.
3 spannende dagen breken aan, ik ben blijven geloven dat dit opnieuw de story of my life was. De uitzondering bevestigd de regel. Ik hoor de huisdokter zeggen dat ik borstkanker heb, er vloeit een kleine traan over mijn wang ....
De naam van mijn blog
Ik was opzoek naar een naam voor mijn blog. Niet zo simpel ... de meeste namen waaraan ik dacht, waren reeds in gebruik. Ik wou graag dat er achter de naam een verhaal zat. "een anekdote" is het verhaal van een wijze en moedige vrouw die in haar leven heel wat woelige waters doorzwommen heeft. Mijn mama! Als er problemen op haar pad kwamen dan zei ze "nu is dat nog een probleem, maar later een fijne anekdote".
Zo wil ik ook naar dit verhaal kijken. Een verhaal dat gaat over borstkanker ongetwijfeld maar niet alleen daarover. Vast en zeker ook over groeien als mens, over vriendschappen en familie. Misschien wel gewoon over leven.
Zo wil ik ook naar dit verhaal kijken. Een verhaal dat gaat over borstkanker ongetwijfeld maar niet alleen daarover. Vast en zeker ook over groeien als mens, over vriendschappen en familie. Misschien wel gewoon over leven.
vrijdag 20 maart 2015
Waarom een blog en taalfouten.
3 dagen (woe 17 maart 2015) voor ik een geweldige fantastische fuif zou geven op mijn veertigste verjaardag, kreeg ik te horen dat ik een agressieve vorm van borstkanker heb. Sommige vrienden waren al mee in het verhaal, anderen nog niet. Wat doe je dan? Ik heb ervoor gekozen om te vieren en iedereen in de mate van het mogelijke op voorhand op de hoogte te brengen. Ik wou een feest zonder kanker en op die manier heeft de kanker slechts een hele kleine plaats gekregen op 20 maart want we hebben het er niet over gehad (of toch bijna niet), we gingen feesten .... en dat hebben we gedaan. Iedereen die er was, moest er zijn en zij die er fysiek niet konden geraken waren er ook. Ik had een prachtig kleed (dikke merci Barbara voor de nieuwe kleuren in mijn leven), mijn haar zat geweldig (Thanks Stéphanie) en het gezelschap was fenomenaal. Dank je wel Kurt, Siebe en Malin, de liefdes van mijn leven.
Ronny en Annemie, Papa en mama (in gedachten daar twijfel ik niet aan), van wie ik zielsveel hou.
Ann en Steven, Kim en Kris, Caro, Kirsten en Guy, Kaat en Pat, Aris, Ann en Alex, Inge, Peter en Inge, Kelly friends voor live
Mupke en Kris, Sofie en Dominique, Frank en Kristien, de nichtjes met hun trouwboek.
Lowie (thanks voor de slow) en Renz (in dromenland) mijn twee petekinderen.
Koen, Andes, Daan, Kristel, Lize, Daan, Kris, Opa en Oma van Duffel, niet zo maar mijn schoonfamilie.
Bart, Jan en Hans (in de verre ardennen) mijn partners in crime.
Amina, Carla, Filip, Ilse, Twetna, Gloria, geweldige (ex) collega's
Staff en Mathias voor het geweldige en oprechte verassingseffect
Den Hintjes die er voor, tijdens en na elke feestje is, een geweldig fijne kerel.
Demi, onze babysit en supervisor.
Sara en Fien voor de extra handjes.
Na het feest starten de onderzoeken, mijn telefoon staat niet stil en hoeveel deugd de aandacht mij ook doet, ik slaag er niet in om iedereen terug te bellen, te mailen, soms blijven mijn SMS'en zelfs een beetje hangen. Aan de andere kant wou ik ook een naslagwerk. Voor mezelf. Dus ik schrijf graag vooral voor mezelf, heel oprecht, zoals ik het beleef, voel en ervaar. En met plezier deel ik deze schrijfsels graag met jullie. Zo ontstond het idee van een blog. Dus als je even niets van me hoort, hoop ik dat je dat begrijpt en hoop ik dat deze blog ons in verbinding brengt. Bottom line jullie zijn gewoon met teveel en dat is zalig om op je 40ste vast te stellen dat je omringd bent met zoveel lieve, fijne, vaak ook grappige en oprechte mensen maar dat vraagt een goed timemanagement en telefoonfactuurmanagement.
Dank je wel
Xxx
Tot slot nog even meegeven dat ik en taalfouten twee handen op één buik zijn. Ik heb een copywriter achter de schermen die er systematisch de taalfouten uit haalt. Maar zodra een schrijfsel af is, post ik het .... vaak met schrijffouten (die er achteraf weer uitvliegen). Lees er gewoon over, of laat het mij even weten. Dit is wie ik ben en ik vind het belangrijker wat ik schrijf dan hoe ik het schrijf, dat zijn maar regels die ik na 40 jaar nog steeds niet onder de knie heb. Ik heb wel de ambitie om er heel attent voor te zijn en ik zou het de max vinden als deze blog mij daarbij helpt. Dus taalpuristen onder jullie, laat je helemaal gaan!
Ronny en Annemie, Papa en mama (in gedachten daar twijfel ik niet aan), van wie ik zielsveel hou.
Ann en Steven, Kim en Kris, Caro, Kirsten en Guy, Kaat en Pat, Aris, Ann en Alex, Inge, Peter en Inge, Kelly friends voor live
Mupke en Kris, Sofie en Dominique, Frank en Kristien, de nichtjes met hun trouwboek.
Lowie (thanks voor de slow) en Renz (in dromenland) mijn twee petekinderen.
Koen, Andes, Daan, Kristel, Lize, Daan, Kris, Opa en Oma van Duffel, niet zo maar mijn schoonfamilie.
Bart, Jan en Hans (in de verre ardennen) mijn partners in crime.
Amina, Carla, Filip, Ilse, Twetna, Gloria, geweldige (ex) collega's
Staff en Mathias voor het geweldige en oprechte verassingseffect
Den Hintjes die er voor, tijdens en na elke feestje is, een geweldig fijne kerel.
Demi, onze babysit en supervisor.
Sara en Fien voor de extra handjes.
Na het feest starten de onderzoeken, mijn telefoon staat niet stil en hoeveel deugd de aandacht mij ook doet, ik slaag er niet in om iedereen terug te bellen, te mailen, soms blijven mijn SMS'en zelfs een beetje hangen. Aan de andere kant wou ik ook een naslagwerk. Voor mezelf. Dus ik schrijf graag vooral voor mezelf, heel oprecht, zoals ik het beleef, voel en ervaar. En met plezier deel ik deze schrijfsels graag met jullie. Zo ontstond het idee van een blog. Dus als je even niets van me hoort, hoop ik dat je dat begrijpt en hoop ik dat deze blog ons in verbinding brengt. Bottom line jullie zijn gewoon met teveel en dat is zalig om op je 40ste vast te stellen dat je omringd bent met zoveel lieve, fijne, vaak ook grappige en oprechte mensen maar dat vraagt een goed timemanagement en telefoonfactuurmanagement.
Dank je wel
Xxx
Tot slot nog even meegeven dat ik en taalfouten twee handen op één buik zijn. Ik heb een copywriter achter de schermen die er systematisch de taalfouten uit haalt. Maar zodra een schrijfsel af is, post ik het .... vaak met schrijffouten (die er achteraf weer uitvliegen). Lees er gewoon over, of laat het mij even weten. Dit is wie ik ben en ik vind het belangrijker wat ik schrijf dan hoe ik het schrijf, dat zijn maar regels die ik na 40 jaar nog steeds niet onder de knie heb. Ik heb wel de ambitie om er heel attent voor te zijn en ik zou het de max vinden als deze blog mij daarbij helpt. Dus taalpuristen onder jullie, laat je helemaal gaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)