Schrijven met de wiegende zee op de achtergrond

De laatste week van de zomervakantie is ingegaan. Ik zit aan de zee samen met mijn broer, zijn vrouw Renz en de meisjes. Ook hier word ik nog steeds wakker in de nacht  .... de zeelucht doet goed maar verandert daar niets aan, helaas. Al moet ik toegeven dat schrijven met het geluid van een wiegende zee op de achtergrond een glimlach op mijn gezicht doet verschijnen.

Volgende week staat mijn laatste chemo op het programma. Dat word weer een dikke 10 dagen afzien. Wat kijk ik uit naar mijn haren die terug gaan beginnen groeien. Ik ben in de fase terecht gekomen dat mijn wimpers verdwenen zijn, mijn wenkbrauwen serieus zijn uitgedund en mijn gezicht behoorlijk bol staat. Als ik TV kijk of over straat loop betrap ik mezelf vaak op de gedachte "hey dat is een leuk kapsels, ik ga een afspraak maken met mijn kapper". Om vervolgens te beseffen dat ik geen haar meer heb. Heel bizar. Toen mama pas gestorven was had ik regelmatig een gelijkaardige gedachte "ik moet mama dringend nog eens bellen". Om vervolgens te beseffen dat ze er niet meer was. Op het moment van de gedachte zelf is de realiteit volledig weg en het duurt enkele seconden alvorens deze terug tot je doordringt. Op mijn iPhone staan nog foto's van de oude Anouk. Ik mis haar, niet innerlijk maar uiterlijk.

Vorige week heb ik een mind-switch gemaakt. Ik heb voor mezelf beslist wanneer ik terug ga werken. Dat klinkt misschien wat vreemd vermits ik nog een operatie moet ondergaan en bestraling. Het is inderdaad nog niet voor direct. Toch ligt de datum in mijn hoofd al vast. Het heeft rust gebracht en de gedachte "ga ik ooit terug kunnen werken" de kiem in gesmoord. Ik merk zelfs dat ik er naar uit kijk. Wanneer dat dat is? Dat hou ik nog even voor mezelf. Of vertel ik wel eens als we elkaar nog eens zien.

Mijn afspraak met Kanactief ligt ook al vast. 12 weken revalideren, conditie en spierversterkende oefeningen. Stiekem hoop ik dat de weken tussen mijn laatste chemo en mijn operatie, ik mijn loopschoenen al eens terug kan aantrekken. En als dat niet lukt zodra de bestraling is gestart. Ik mis het ... Geen nood ik zal niets forceren en ik besef hier aan zee dat ik nog een lange weg te gaan heb. Er wordt hier behoorlijk wat gewandeld en dat voel ik wel. Aan de andere kant merk ik ook wel in deze derde week zonder chemo dat ik terug wat meer kan. Vorige week maandag kwam ik niet verder dan mijn bed en zitten op een stoel.

De vakantie kabbelt langzaam voort en ik word ongeduldig.

Zondag, 16 augustus 2015. Hoe moe kan een mens zijn? Uitslapen tot elf om vervolgens om half één terug je bed in te gaan tot een uur of half vijf. Als de voorlaatste chemo hetzelfde patroon volgt als de twee anderen zal het er niet beter op worden morgen. Mupke, mijn nicht, was afgelopen week meer naar de chemo gegaan. Toch wel fijn zo een hele dag gezelschap. En wat een luxe.... uitgehaald en terug gebracht na de chemo. Die voor een keer heel vlot liep. Om drie uur was is al klaar. In het verleden was ik niet voor zes uur het borstcentrum uit.

Er zijn ondertussen nieuwe onderzoeken ingepland. Een echo en een petscan. Vooral die laatste is spannend.... dan zal ik weten of de chemo ook zijn werk gedaan heeft op de aangetaste klier die ze gevonden hebben en in welke mate. Vervolgens zal er terug een afspraak komen met het specialistenteam om te kijken wanneer ze gaan opereren en hoe. Ik zit een beetje op hete kolen ... ik vind het lastig nog niet te weten wanneer. Ik heb vorige week nog wel met de oncoloog gebeld maar het blijft mij allemaal te vaag. Ik wil kunnen plannen ... vooral een vakantie met Kurt, Siebe en Malin. Met een beetje geluk halen we het allerheiligenverlof en kunnen we dan een korte citytrip meepikken. Mama zou zeggen dat ik geduld moet hebben en de boel niet kan forceren. Gelijk had ze, heeft ze nog steeds....

De meisjes zijn sinds donderdag terug van hun scoutskamp. Tot gisteren lag mijn huis nog vol hoopjes was, die ik dit weekend fijntjes tussen het slapen door heb weggewerkt. De strijkdienst mag maandag de rest doen want binnen een week vertrekken we naar de zee. Meteen ook het einde van de vakantie, het begin van een nieuw schooljaar. Het is voorbij gevlogen ....

Te kort maar fijn ...

De meisjes zijn al 5 dagen op kamp. Overmorgen, zondag is het bezoekdag. Voorlopig ben ik nog tip top in orde. Mijn witte bloedcellen stonden dinsdag wel weer op 600 (wat belachelijk laag is) maar zolang ik geen koorts maak of mij slecht voel mag ik fijn thuis blijven.

Oorspronkelijk wou ik de tien dagen dat de kids op kamp zijn heel ambitieus invullen. Er alles uithalen want je hebt maar 10 dagen op een jaar. Maar toen Siebe en Malin op de bus stapte wist ik: er is maar 1 ambitie -> zien dat ik op de bezoekdag aanwezig kan zijn. Dus ik rust veel. Soms wel 6 uur op een dag.

Wij zijn al vrijdag. Nog twee nachtjes slapen en ik zie mijn meiden terug. Eerst nog een logeerpartijtje met mijn neefje Renz. Vandaag ben ik hem gaan halen bij onze papa in Hasselt.

En het is een dag waarop, hoe raar dat ook klinkt, ik zou kunnen sterven. Een dag dat de zon schijnt en ik geniet. Een dag waarop ik een uur aan stuk samen met mijn neefje strijkparels uitzoek voor zijn krokodil en geniet. Een dag waarop ik met mijn vader naar de Delhaize ga en samen boodschappen doe voor de barbecue en geniet. Een dag waarop ik in de auto op de autostrade zit met mijn favoriete muziek, de zon die ondergaat .... en ik gewoon gelukkig ben. En dan weet je, als het nu stopt dan is het fijn geweest.

Te kort maar fijn ...


No one laughs at God when the doctor calls after some routine tests
No one laughs at God in a hospital
No one's laughing at God when they're saying their goodbyes

But God can be funny

At a cocktail party when listening to a good God-themed joke, or
Or when the crazies say He hates us
And they get so red in the head you think they're 'bout to choke
God can be funny,
When told he'll give you money if you just pray the right way
And when presented like a genie who does magic like Houdini
Or grants wishes like Jiminy Cricket and Santa Claus

God can be so hilarious

(Regina Spector)

Een drukke week later.

Druk, druk, druk. Vorige week maandag nog helemaal van de wereld. De dag erna, dinsdag 28 juli, een volgende chemo. Weliswaar een aangepaste dosis en ook mijn hoeveelheid cortisol mocht omhoog. Als de bloedwaarden goed zijn laten ze er geen gras over groeien.

Malin was deze keer meegekomen naar de chemo. Siebe had met Hanna afgesproken. Eigenlijk wel een hele leuke dag zo met Malin op de chemo. Samen kaarten zoals zenuwen en uno. Voor  het snelst het rode wagentje buiten rijden. Een spel waar Malin heel goed in is. Ik krijg de wagen wel buiten gereden maar het vraagt wat meer tijd. En natuurlijk TV kijken, samen in één ziekenhuisbed. Kortom veel plezier terwijl een nieuwe chemo mijn lichaam binnenstroomt. Nog even en ik kan spreken over de voorlaatste chemo!

Vervolgens 3 dagen de tijd om een behoorlijke "huishoud-to-do" lijst af te werken. Kurt verjaart (en ik heb nog geen kadoo) en de dames vertrekken voor 10 dagen op scoutskamp. Een dikke week in het ziekenhuis was daarenboven niet bevorderlijk voor mijn huishouden. Al kan ik daar makkelijk mijn ogen voor sluiten. Als het niet deze week is dan zal het volgende week zijn.

Een week verder ... Kurt is er ondertussen 46, de meisjes zijn deze morgen met de bus vertrokken voor 10 dagen naar het verre zuiden van ons land en ik ....ik  heb een hele dag genoten van de rust en van het zalige gevoel niets moet, alles mag. De temperatuur haalt opnieuw de 30 graden en dat wordt mijn lichaam wel gewaar. Moe, sowieso veel meer van deze chemo dan van de andere. Dus werd er tussen de rust en het zalige niets doen  vandaag ook heel wat geslapen. Zalig