Het gaat goed met me ....

Ik ben ondertussen een volleerde bestraler. Elke dag om kwart voor zeven vertrek ik richting Leuven hopend dat het verkeer vlot verloopt want dan kan ik nog wat puzzelen.(In de wachtzaal van de bestraling ligt een grote puzzel waar je mag aan meewerken) Aanmelden, even wachten, onder de machine gaan liggen. Foto 1, foto 2, machine draait onder mijn rug, lang piepgeluid, machine komt recht boven mijn lichaam, lang piepgeluid, machine draait door links van mij, 2 x lang piepgeluid en klaar is kees. Fluitje van een cent. Behalve dat vroeg opstaan, dat heb ik toch een beetje onderschat. Aan de andere kant heb ik hierdoor nog een hele dag om andere dingen te doen. Zoals lopen. Ben al vier keer geweest en het gaat goed. Het doet me echt deugd .... Morgen mag ik al 3 x 3 minuten lopen. Ik ben ook terug goed op mijn eten aan het letten. Geen of zo weinig mogelijk koolhydraten. Ik heb nog steeds de ambitie om die overtollige kilo's, die achtergebleven zijn na de chemo, terug kwijt te spelen. Niet te snel, rustig op het gemak. Ik verschiet er zelf van hoe ik mezelf nog steeds graag zie ondanks het hoger gewicht. Zij die mij goed kennen weten dat ik een behoorlijk slanke lijn had voor ik ziek werd en daar ook wel het nodige belang aan hechtte. Dat is toch wel veranderd door de ziekte.... een vreemd iets want het kost geen moeite om er minder zwaar aan te tillen. Ik til er gewoon minder zwaar. Misschien dat borstkanker mij geleerd heeft om te vertrouwen op het feit dat alles wel goed komt. Hetzelfde ervaar ik met de nieuwe job die ik aan het zoeken ben. Drie weken nadat de borstkanker werd ontdekt, kreeg ik te horen dat ik, na mijn ziekte, niet meer kan terugkeren naar mijn oude functie. Hoe dat komt is een lang verhaal ... doet er ook niet meer toe. Ik merk alleen dat het zoeken naar die functie mij niet onrustig maakt. We zien wel, wat komt komt en als het niet komt zal het wel een reden, doel hebben.

Voor de eerste keer terug lopen

Ik had een voornemen: na de herfstvakantie zou ik mijn loopschoenen terug aantrekken en start to run aanvatten.  Zo gezegd zo gedaan. Mijn looptenue terug uit de kast gehaald, muts op, passende muziek en daar liep ik. Behoorlijk wat wind, licht bewolkt, 15° graden. De eerste minuut lopen was zalig, het maakte mij zelfs een beetje overmoedig. Dat verdween al snel toen ik aan mijn volgende minuut begon en was helemaal weg toen de eerste twee minuten eraan kwamen. Het lijkt alsof alles vastgeroest zit en terug moet loskomen. Nog een lange weg te gaan maar de eerste stap is gezet, met plezier. Ik kijk al uit naar woensdag, sessie twee.

Flashback ...want  het is weeral even geleden dat ik nog eens wat schreef. Dat doet mij beseffen dat de blog voor mij een fijn tijdverdrijf was op het moment dat ik meer ruste dan dat ik actief was. Nu de rollen omgekeerd zijn, wat geweldig is, stel ik vast dat ik echt tijd moet maken om te schrijven. Wat op zich niet erg is, gewoon een nieuwe fase in het hele  proces.

Vandaag ging ik naar Leuven voor een laatste check van mijn bestralingspositie. Deze werd een week geleden voor de eerste keer bepaald aan de hand van een scan + alcoholstift + 4 mini tatoe-puntjes op mijn lijf. Bestraling is zeer lokaal het is dus belangrijk dat het toestel correct kan ingesteld worden en dat je houding in het toestel ook correct kan bepaald worden. Vandaar de tatoe-puntjes als referentiepunten. Vanaf morgen ben ik elke dag in Leuven voor mijn bestraling en dit tot 30 december. Behoorlijk symbolisch ....2016 start ik therapie en kankervrij.

Dus vandaag laatste check, een week geleden positiebepaling voor de bestraling en drie weken geleden: controle van de wonde en uitslag van het weefselonderzoek. In september kreeg ik nog een mamo en echografie. Daaruit bleek dat de tumor verkleint was maar niet verdwenen. Ik zeg tumor want op dat moment weet men dat eigenlijk niet, daarvoor moet men het weefsel onderzoeken om te kijken of er, na de chemotherapie, nog kankercellen staande gehouden hebben. En wat bleek: geen enkele kankercel heeft het overleefd. Geen enkele .... dat was wat ik nodig had. Voor mij de ultieme geruststelling. Want als de tumorcellen in het bronweefsel verdwenen zijn kan/mag ik erop vertrouwen dat die in de klier achter mijn borstbeen (de klier die ze dus niet kunnen wegnemen en onderzoeken) ook weg zijn. Kortom ik ben kankervrij hier en nu. Ik ben terug gelijk zovele op deze aardbol. Vreemd want je geraakt eraan gewend om te zeggen "ik heb kanker". Het is veel moeilijker om te zeggen "dus ik heb geen kanker meer". Om verschillende reden: het aapje dat op je schouder zit en zegt "ben je echt wel zeker dat je geen kanker meer hebt?". En de reactie van sommige mensen "oh dan was het niet zo erg". Maf en alles in mij wilt dan zeggen "niet zo erg, je moest eens weten" maar ik laat het passeren. Op zich is het ook niet belangrijk.

Mijn beginnend haar heb ik al voor de tweede keer terug afgeschoren. Niet omdat ik graag met een broske rondloop. Het is voorlopig nog behoorlijk donzig en ongelijkmatig van groei (volle en minder volle plekken). Als het echt kort is valt dat niet zo op. Sommige denken dat het grijs aan het terugkomen is. Het lijkt er wel op. Grijs op je veertigste, het is eens wat anders :o). Niets dat mijn kapster niet kan oplossen binnen enkele maanden.

Twee maanden na mijn laatste chemo gaat het dus heel goed met mij. En dat maakt mij gelukkig. Waar ik dit geluk heb aan verdiend weet ik niet ... het had allemaal veel erger gekund. Voor hetzelfde geld had ik uitzaaiingen, was ik nog steeds doodmoe, had ik nu een borstprothese en ga zo maar door ..... Nu nog de bestraling goed doorkomen en 2016 mag komen.