Het gaat goed met me ....

Ik ben ondertussen een volleerde bestraler. Elke dag om kwart voor zeven vertrek ik richting Leuven hopend dat het verkeer vlot verloopt want dan kan ik nog wat puzzelen.(In de wachtzaal van de bestraling ligt een grote puzzel waar je mag aan meewerken) Aanmelden, even wachten, onder de machine gaan liggen. Foto 1, foto 2, machine draait onder mijn rug, lang piepgeluid, machine komt recht boven mijn lichaam, lang piepgeluid, machine draait door links van mij, 2 x lang piepgeluid en klaar is kees. Fluitje van een cent. Behalve dat vroeg opstaan, dat heb ik toch een beetje onderschat. Aan de andere kant heb ik hierdoor nog een hele dag om andere dingen te doen. Zoals lopen. Ben al vier keer geweest en het gaat goed. Het doet me echt deugd .... Morgen mag ik al 3 x 3 minuten lopen. Ik ben ook terug goed op mijn eten aan het letten. Geen of zo weinig mogelijk koolhydraten. Ik heb nog steeds de ambitie om die overtollige kilo's, die achtergebleven zijn na de chemo, terug kwijt te spelen. Niet te snel, rustig op het gemak. Ik verschiet er zelf van hoe ik mezelf nog steeds graag zie ondanks het hoger gewicht. Zij die mij goed kennen weten dat ik een behoorlijk slanke lijn had voor ik ziek werd en daar ook wel het nodige belang aan hechtte. Dat is toch wel veranderd door de ziekte.... een vreemd iets want het kost geen moeite om er minder zwaar aan te tillen. Ik til er gewoon minder zwaar. Misschien dat borstkanker mij geleerd heeft om te vertrouwen op het feit dat alles wel goed komt. Hetzelfde ervaar ik met de nieuwe job die ik aan het zoeken ben. Drie weken nadat de borstkanker werd ontdekt, kreeg ik te horen dat ik, na mijn ziekte, niet meer kan terugkeren naar mijn oude functie. Hoe dat komt is een lang verhaal ... doet er ook niet meer toe. Ik merk alleen dat het zoeken naar die functie mij niet onrustig maakt. We zien wel, wat komt komt en als het niet komt zal het wel een reden, doel hebben.