De laatste week van de zomervakantie is ingegaan. Ik zit aan de zee samen met mijn broer, zijn vrouw Renz en de meisjes. Ook hier word ik nog steeds wakker in de nacht .... de zeelucht doet goed maar verandert daar niets aan, helaas. Al moet ik toegeven dat schrijven met het geluid van een wiegende zee op de achtergrond een glimlach op mijn gezicht doet verschijnen.
Volgende week staat mijn laatste chemo op het programma. Dat word weer een dikke 10 dagen afzien. Wat kijk ik uit naar mijn haren die terug gaan beginnen groeien. Ik ben in de fase terecht gekomen dat mijn wimpers verdwenen zijn, mijn wenkbrauwen serieus zijn uitgedund en mijn gezicht behoorlijk bol staat. Als ik TV kijk of over straat loop betrap ik mezelf vaak op de gedachte "hey dat is een leuk kapsels, ik ga een afspraak maken met mijn kapper". Om vervolgens te beseffen dat ik geen haar meer heb. Heel bizar. Toen mama pas gestorven was had ik regelmatig een gelijkaardige gedachte "ik moet mama dringend nog eens bellen". Om vervolgens te beseffen dat ze er niet meer was. Op het moment van de gedachte zelf is de realiteit volledig weg en het duurt enkele seconden alvorens deze terug tot je doordringt. Op mijn iPhone staan nog foto's van de oude Anouk. Ik mis haar, niet innerlijk maar uiterlijk.
Vorige week heb ik een mind-switch gemaakt. Ik heb voor mezelf beslist wanneer ik terug ga werken. Dat klinkt misschien wat vreemd vermits ik nog een operatie moet ondergaan en bestraling. Het is inderdaad nog niet voor direct. Toch ligt de datum in mijn hoofd al vast. Het heeft rust gebracht en de gedachte "ga ik ooit terug kunnen werken" de kiem in gesmoord. Ik merk zelfs dat ik er naar uit kijk. Wanneer dat dat is? Dat hou ik nog even voor mezelf. Of vertel ik wel eens als we elkaar nog eens zien.
Mijn afspraak met Kanactief ligt ook al vast. 12 weken revalideren, conditie en spierversterkende oefeningen. Stiekem hoop ik dat de weken tussen mijn laatste chemo en mijn operatie, ik mijn loopschoenen al eens terug kan aantrekken. En als dat niet lukt zodra de bestraling is gestart. Ik mis het ... Geen nood ik zal niets forceren en ik besef hier aan zee dat ik nog een lange weg te gaan heb. Er wordt hier behoorlijk wat gewandeld en dat voel ik wel. Aan de andere kant merk ik ook wel in deze derde week zonder chemo dat ik terug wat meer kan. Vorige week maandag kwam ik niet verder dan mijn bed en zitten op een stoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten