Mijn laatste chemo ligt ondertussen een dikke week achter mij. En zoals verwacht was het een week van slapen, prikkelbaarheid, lusteloosheid .... Voor de eerste keer heb ik die ten volle binnen genomen. Zonder mij daar ook maar een seconde slecht over te voelen of te denken dat ik misschien wat minder flauw moet zijn.
Vandaag, 10 september, is de eerste dag dat ik overdag niet meer ben gaan slapen. Ik heb het geprobeerd maar het lukte niet. Nu dat de kinderen terug naar school zijn en ik mijn bed amper gezien heb vandaag, besef ik weer wat een zee van tijd er in een dag zit. En nog de komende maanden op mij te wachten staan. Ergens wel beangstigend. Het lijkt precies of het zwarte gat achter de hoek komt pippeloeren.... Schrik dat ik in een verhaal verzeild geraak waarbij ik de hele dag voor de TV zit. Ik besef nu ook wat een tijdrovende bezigheid chemo is. Je bent al een dag kwijt om er naar toe te gaan en vervolgens verlies je heel veel tijd door te slapen. Klinkt misschien raar ...
Volgende week dinsdag krijg ik opnieuw een echo en een petscan. Dan is het nog een weekje wachten en worden alle puzzelstukjes samengelegd om de volgende stappen te bepalen. Een operatie en bestraling. Hier en nu lijkt het peanuts .... Het ergste is achter de rug, 6 maanden lang je lichaam laten afbreken. Nu wil ik terug opbouwen ....
Malin is gestart in het eerste middelbaar. Het is fijn om nu thuis te zijn en haar te ondersteunen in het 'wegwijsgeraken'. Siebe heeft dat vorig jaar helemaal zelfstandig gedaan. Ontzettend knap van haar. Dat besef ik nu pas op het moment dat Malin die dezelfde stappen moet zetten. Ze is ongelofelijk zelfredzaam ... Het maakt het moeilijk om echt voor haar te kunnen zorgen. Maar ook heel trots als mamma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten