Morgen is het zover, 30 september zal vanaf nu door het leven gaan als de dag dat mijn borst mijn borst niet meer zal zijn. Verminkt voor de rest van mijn leven. In ruil voor de rest van mijn leven.
Mama stierf twee jaar geleden op 30 oktober.Slechts 1 maand verschil. Makkelijke om te onthouden.
Ik mocht al een dag je vroeger binnen in het ziekenhuis. Op die manier kunnen ze mijn bloed trekken en anticiperen op het cortisol verhaal. Dat is op zich een grote geruststelling. Het zou zonde zijn als straks blijkt dat ik de kanker verslagen heb en alsnog ten onder ga aan een cortisolcrisis. Dat is niet de bedoeling hé.
Het blijft ongelofelijk hoe jullie mij allemaal blijven steunen. De "die hard fans" blijven trouw mijn blog lezen. Daarnaast ontving ik vandaag ontzettend veel smsjes van vrienden en familie die aan mij denken en voor mij duimen. Ik weet uit goede bron dat er ook heel wat kaarsjes worden gebrand. En dan ergens, niemand weet waar, geloof ik dat mama er voor mij is. Daar geloofde ze zelf ook heel hard toen Tante Denise stierf. Dat je op die manier een engelbewaarder krijgt. Ik heb er ondertussen twee.....
Hoe voel ik mij? Ik weet het niet. Fysiek ervaar ik de ene vapeur na de andere. Mentaal lijkt het een dag gelijk een andere. Op de autopech na. In de loop van de dag heeft mijn wagen het begeven. Niet ideaal als je om vier uur in het ziekenhuis moet zijn je opname. Als snel kwam Inge met een geweldig back-up plan dat we niet hebben moeten in gang zetten omdat een firmawagen zo zijn voordelen heeft. Binnen de twee uur was de auto weggesleept en zat ik in mijn vervangwagen.
En nu lig ik hier met een buurvrouw, er was helaas geen kamer alleen vrij. Die op het eerste zicht goed meevalt. Geen gehoest, geen 1000 vragen gewoon iemand die net als ik zich in stilte bezig houdt. Zalig. Uit de gesprekken met haar dokter heb ik begrepen dat zij een borstamputatie krijgt. En dan denk ik Lucky me.... het had allemaal veel erger gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten