Vrijdag, 8 mei 2015. Ik ben al twee dagen misselijk, moe en vreselijk ambetant. Op regelmatige tijdstippen verhoogt mijn hartslag en ontstaat er in mijn lichaam een gejaagdheid die mij benauwt. De dunne buitenlaag van mijn huid warmt op terwijl de rest ijzig koud blijft. Ik vermoed dat dit de zogezegde opvliegers (menopauze) zijn. Het enige wat helpt is op mijn rug gaan liggen en focus op mijn ademhaling. Dat heb ik ondertussen al door. En dan keert de rust weer samen met de misselijkheid, en de ijlheid in mijn hoofd. Eten helpt, ook dat heb ik ondertussen door maar je moet eens proberen te eten als je zo misselijk bent als een krab. Dat wringt serieus tegen, ook al weet je dat het beter zal gaan. Je verstand associeert misselijkheid niet met eten. Althans het mijne niet. Afgelopen woensdag dacht ik nog "makkie, deze dubbele chemo gaat goed. Veel beter dan de vorige keer. Wat anders eten niet allemaal doet." Terara ja ....
Morgen speelt mijn neefje van vijf zijn eerste basketbalwedstrijd. Hoe dat weet ik nog niet maar dat ik er zal bij zijn dat staat vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten