Ik heb mijn lesje geleerd, beloofd.

Ik dacht dat ik, na mijn vorig bezoek aan de spoed, mezelf beloofd had "geen dokter meer van wacht en direct naar Leuven". Hoe komt het dan dat ik nu in Duffel lig met twee baxters aan mijn poortkatheter ?????

Vrijdag, 15 mei en ik heb een drukke dag voor de boeg. Van hot naar heir. De eerste tussenstop is Leuven. Ik heb afgesproken met den Bart, één van mijn beste maten, om ne koffie te gaan drinken en te praten over de projecten die hem bezig houden. Gesprekken met den Bart geven altijd energie dus ik heb voldoende reserve, dacht ik. Om half twee breng ik bezoek aan mijn nicht op de dagzaal oncologie. Ze komt haar driewekelijks dosis herceptine halen. Per toeval ontdekte ik dat zij, exact een jaar geleden, ook borstkanker kreeg.  Dat zet de teller ondertussen op 5 in de familie van mama. Nonkel Walter darmkanker, leeft nog. Mama en tante Denise longkanker en longvlieskanker. Ann en ik borstkanker. We hebben mekaar al jaren niet meer gezien en zijn ook nooit echt close geweest. Maar borstkanker als gemeenschappelijke deler kan daar verandering in te brengen. Het wordt een gesprek over koetjes en kalfjes. Niet echt mijn ding, ben ik niet zo goed in. Ik praat dan meestal veel te veel om stiltes te vermijden.

Rond half vier rij ik naar Hasselt voor mijn afspraak met de kapper. Nathalie gaat mijn pruik een beetje meer in model knippen. Straks is er namelijk een feestje voor Ann (vriendin vanuit de lagere kleuterklas, ik ken haar al minstens 34 jaar) haar wederhelft. Nog eentje met een nieuwe voordeur....
Ik heb mij beslist dat ik niet diegene wil zijn die vanavond de aandacht ongewild naar zich toe trekt met een sjaaltje op haar hoofd. Dus wordt het de pruik. Voor de eerste keer, nu dat Nathalie ze heeft bijgeknipt, vind ik mezelf zelfs mooi met die pruik. Nathalie is een beetje in vertraging dus om zes uur rij ik door naar papa om mij daar verder klaar te maken. Om zeven uur zit ik op het feestje van Ann en Steven. Ik hou het vol tot 11 uur. Mijn kaars is uit, ik ben moe, heb pijn in mijne mond en wil slapen. En net dat laatste valt serieus tegen. Ik zie elk uur van de nacht en ik ben misselijk. Thuis heb ik dan mijn rijstkoeken ... hier in Hasselt is melk het enige waardig alternatief. Het doet mij terug denken aan de tijd dat de kinderen nog baby's waren en je alles moest bijhebben of je zat in de shit. Ik zie me nog lopen in Knokke, in paniek, op zoek naar een apotheker voor tepelhoedjes.

We zijn ondertussen zaterdagochtend, half negen. Om 10 uur zou ik Aris, we go way  back time, ontmoeten in de Century in Hasselt. Ik voel me afschuwelijk. Het lijkt alsof mijn mond in brand staat van de pijn. Ik verplicht mezelf om een boterham te eten ... dan zijn we tenminste van de misselijkheid af. De pijn is niet te harden. Zelfs spreken zou hier en nu niet lukken. Enfin lukken wel maar teveel zeer doen. Wat ga ik met Aris doen? Gaan of afbellen? De twee opties pingpongen in mijn hoofd. Als ik afbel moet ik mijn broer ook verwittigen want die kwam misschien ook nog even langs. Gaan of afbellen? Altijd die keuzes maken, ik word er ambetant van. En ik stel mensen niet graag teleur. Daarenboven keek ik er ook gewoon heel hard naar uit om Aris terug te zien. Gaan of afbellen? Ik SMS af en ook mijn broer krijgt een berichtje. Daar lig ik dan in Hasselt in mijn ouderlijk bed behoorlijk groggy. Ik neem voor de zekerheid mijn koorts. 37,8 Dat is niet goed. Na een half uur 38,2 dat is helemaal niet goed. En nu ... naar spoed? Dokter van wacht bellen? Papa vragen om mij naar Leuven te voeren? Spoed is geen optie, met een beetje pech houden ze mij daar. Dat maakt het alleen maar ingewikkelder. Papa vragen om mij naar Leuven te voeren kan maar wat als het dan niets is. Al die moeite. Misschien moet ik gewoon nog even afwachten. Of de dokter van wacht bellen ... de kans is groot dat die gaat zeggen "rij maar naar spoed" . Ik overleg telefonisch met Kurt en we gaan voor de optie van de dokter van wacht. Een drie kwartier later krijg ik de hand van een man,  boven de 50 in een pak. De intake is kort. De standaardonderzoeken volgen. "Alles ziet er goed uit" zegt hij, "maar je maakt koorts dus schrijf ik je antibiotica voor". Raar! Ik vind het nogal kort door de bocht en ik denk bij mezelf "weeral antibiotica" ? Ik leg mij terug op mijn bed en probeer wat te rusten ....plots bedenk ik mij dat ik misschien beter een dafalgan neem tegen de koorts. Zo gezegd, zo gedaan. De pijn neemt af samen met de koorts. Tot twee uur blijf ik braaf in mijn bed liggen en dan rijden papa en ik naar Mechelen. Vanavond is het Siebe haar balletoptreden. Stiekem hoop ik nog dat ik meekan. Als is het maar tot na haar optreden. Mijn wijze dochter maakt het heel het heel makkelijk voor mij als ik thuiskom. "Mama het lijkt mij niet slim dat je nu tussen al die mensen gaat zitten". En dat maakt het voor mij 1000x eenvoudiger om het los te laten en thuis te blijven en voor mezelf te zorgen. Ik heb haar wel teleurgesteld. Want ik heb gekozen voor een feestje met vriendinnen en een risico genomen door in een zaaltje te gaan zitten met heel veel volk en dus veel bacteries. En ik had beter moeten weten, ik had alles op alles moeten zetten voor dat optreden. En dat spijt me enorm Siebe. Kurt heeft alles gefilmd en het was ongelofelijk mooi. Al een echte dame die vol overgave zich geeft en met een afwerking om u tegen te zeggen. Wacht maar SYTYCD een nieuwe ster is geboren en ze is onze dochter. Nu dat ik toch aan het stoefen ben. Voor het optreden kwamen Kurt zijn ouders, zijn zus en hare man, mijn broer en Annemie en papa eten. En ik ging voor dat eten zorgen. Kurt en Malin (Siebe ook maar die heeft al genoeg stoef gekregen) hebben dit gewoon overgenomen. De tafel was mooi gedekt met gouden onderleggers. Er was tomaat capresie, verschillende soorten beleg en een overheerlijke aardpeersoep met dragon en hesp. Ik had het niet beter kunnen doen .....dikke merci alle twee.

We zijn half elf in de avond, nog steeds zaterdag. Kurt komt thuis met de meiden van het optreden. Dit is meestal het uur waarop ik moe word en ga slapen. Ik kruip mijn bed in maar kan de slaap niet vatten. Naarmate de tijd vordert en ik wakker lig merk ik dat ik alsmaar dieper begin te ademhalen, mijn hele lichaam wordt zwaar en er ontstaat een intense gewaarwording van de binnenkant van mijn lichaam. (heel vreemd alsof je het bloed voelt stromen door je aders) Ik heb barstende hoofdpijn, ik voel een druk op mijn borstkas en het wordt alsmaar ijler in mijn hoofd. Ik bel de wachtdokter van oncologie. Die kan kan natuurlijk niet veel doen dus wacht ik verder af. De tijd tikt weg en ik eigenlijk ook. Kurt slaapt en ik denk komaan nog een paar uurtjes volhouden dan is het ochtend en dan kan je nog naar spoed gaan. Opnieuw gepingpong in mijn hoofd. Wel wakker maken, niet wakker maken? Plots flits er een gedachte door mijn hoofd "mensen gaan meestal niet dood van kanker maar van de dingen die zo oplopen, zoals mama". Meer was er niet nodig, ik maak Kurt wakker en we vertrekken naar spoed. Leuven is te ver weg dus Mechelen of Duffel. We kiezen deze keer voor Duffel (Kurt zijn zus werkt daar). Dat lijkt in eerste instantie niet de beste keuze maar vandaag (we zijn al maandagnamiddag) leer ik een lieve oncologe kennen die mij een goede uitleg geeft, geruststelt en er geen punt van maakt dat ik in Leuven behandeld word en in Duffel naar de spoed kom. Ze komt van Leuven, Gasthuisberg en dat voel je. En ik had nooit gedacht dat ik dit zou schrijven maar als ik straks opnieuw binnen moet op de spoed en een half uur rijden lijkt niet haalbaar dan kom ik hier terug binnen... met deze dokteres ben ik een goede handen. Dank je wel Jill Wagemans!

Nog even kort vertellen wat er nu allemaal aan de hand is met dit lichaam van mij. (in mijn eigen woorden en niet wetenschappelijk onderbouwd). Mijn witte bloedcellen zijn met te weinig en mijn neutropinen met nog veel minder, 20 ongeveer.  Het zouden er 1000 moeten zijn. Dus elke bacil die nog maar naar mij durft kijken maakt mij ziek. Als je dan naar een feestje gaat in een klein zaaltje met 32 personen  en daar vier uur blijft zitten is de kans groot dat het mis loopt. Het gebrek aan cortisol maakt dat je lichaam niet adequaat reageert lees geen koorts maakt. Hoe lossen ze dit nu op? Ze geven mij antibiotica en die vallen de bacillen aan. Terwijl wachten ze tot dat mijn lichaam opnieuw neutropinen aanmaakt via het beenmerg. Dat is een natuurlijk proces en heeft na elke chemo zijn tijd nodig. Dus wachten is de boodschap en ondertussen zorgen dat je zo weinig mogelijk beestjes tegenkomt.

Ik heb mijn lesje geleerd. Hoogmoed komt voor de val. Ik kon de wereld aan en niets kreeg mij klein, het leven ging gewoon door. Eerst mijn voeding nu mijn "uitgaangedrag". Ik merk dat dat laatste moeilijker is om consequent toe te passen. De gevolgen word ik niet direct waar en ik denk altijd "dat kan wel geen kwaad". Maar ik ga mijn uiterste best doen want ik maak mensen ongerust. Mijn broer bijvoorbeeld die langs de zijkant lijdzaam moet toezien en geen impact op mij heeft en het liefst van al wilt dat ik niet meer buiten komt. Beloofd broerke, ik ga slimmere keuzes maken, beloofd X