Dinsdag 26 mei 2005 en het verlengd weekend zit erop. Malin is thuis omwille van een pedagogische studiedag, Kurt geniet van zijn laatste dagje vakantie en ik ben op weg naar Gasthuisberg. Om negen uur heb ik een consultatie op endocrinologie en daarna bloed laten trekken om te kijken of ik morgen chemo mag hebben.
Ik ben een beetje laat vertrokken. Met een ietwat geluk haal ik nog net negen uur. Niet dus, tis te zeggen om 5 voor negen, op tijd, wil ik mij elektronisch aanmelden met mijn e-id, dat normaal gezien 2 minuten duurt, zegt de computer NO. Dus moet ik een nummerke trekken en wachten tot één van 15 dames, die de balie bemant, mijn nummer afroept. Er zijn ongeveer 50 wachtende voor mij. Dit gaat te lang duren. Dan maar rechtstreeks naar het onthaal van endocrinologie. Als het mijn beurt is, ook hier 6 wachtende voor mij, meld ik dat de computer mijn afspraak niet herkend. Raar want ze staat wel in de computer genoteerd. Dus word ik terug gestuurd naar de hoofdbalie om mijn gegevens te laten controleren. Check, terug naar de balie van endocrinologie, check. Rond half tien zit ik een volle wachtzaal met een sjaaltje op mijn hoofd en een mondmasker. Geen zicht maar even alles voor de chemo.
Een schuchtere, vriendelijke dokteres neemt de anamnese af. De vragen die ze telt en de manier waarop ze ze stelt indiceren dat ze nog niet zo heel veel ervaring heeft, laat ik het hopen, en nog veel te leren heeft. Schrap dokteres maar en maak er assistent van. Op zich geen erg zolang er maar een dokter(es) alles valideert achter de schermen. We hebben allemaal moeten leren. Ik voel de neiging om spontaan feedback tegen. Het aapje om mijn schouder roept "niet doen, niet doen". Ik luister braaf. Ze komt terug van de bespreking en heeft nog een jonge snaak bij die zichzelf dokter noemt. Ook hier twijfel ik aan de status. Hij voert het woord en geeft een onzekere, verwarde uitleg. De dosis cortisol wordt terug verlaagd waardoor ik beter zal slapen. Dat is nog duidelijk dan neemt hij de woorden "ziekte van addison" in zijn mond. Waarop ik vraag "is dat dan de diagnose en is de hypofyse ok". Oei dat had hij niet verwacht ... Inderdaad ik kwam vandaag ook langs om te weten waarom mijn bijnier niet meer naar behoren werkt. Hij haalt cijfertjes boven samen met een resem woorden zoals "ik denk, misschien, waarschijnlijk, ..." Tot daar en toe maar als hij meldt dat er ook antistoffen aangemaakt worden tegen de schildklier en dat mijn suiker bij elke bloedonderzoek aan de hoge kant was, merk ik dat zijn onzekerheid mij ook heel onzeker maakt. Hij benoemt het en tegelijkertijd zwakt hij het af. Ja wat is het dan een probleem of niet.... Swoit, ik dring niet aan en denk bij mezelf straks bel ik met de trajectbegeleidster en maak ik een nieuwe afspraak met dr Bex. Een dokteres met een dimploma op zak!
Het bloed is beter en de chemo mag morgen doorgaan. Terug een dubbele dosis. De Carbo wordt wel verlaagd in dosis. We zijn terug vertrokken, binnen 9 dagen in quarantaine en eens kijken of dat een verschil maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten