vrijdag 29 mei 2015

Alles went

Raar maar het nieuwe is eraf. De eerste weken waren spannend, nieuw, niet weten wat er komen gaat. En dat klinkt raar want het gaat over borstkanker. Het gaat niet over een nieuwe job, een nieuw huis, een nieuwe vakantiebestemming, .... Alles went en wordt na verloop van tijd een gekend voorspelbaar gegeven en dan is de fun ervan af. Althans voor mij. Ik kan mij inbeelden dat voor andere die eerste periode een hel is, onzekerheid, structuur zoeken, niet weten wat er komen gaat,...
Voor mij dus niet. En hier zit ik dan om 3 uur in de nacht in mijn zetel met mijn computer op mijn schoot mijn blog te schrijven ... weeral.

Het zal wel duidelijk zijn dat de moraal al beter is geweest. Evenwel wil ik ook die momenten neerschrijven voor mezelf en helemaal laten binnenkomen. Dat is niet makkelijk of beter gezegd het overkomt me nog zelden dat ik tranen ween met tuiten en een immens verdriet voel waarbij je ogen 's morgens zo klein zijn dat je amper kan zien.  Vroeger was dat anders. Het kwam vanzelf als ik in de auto zat met de juiste muziek en het deed goed, het luchtte op. De laatste keer was de nacht dat mama stierf. Ik weet nog dat ik om 12 uur 's nachts haar kamer verliet en besefte dat ze er straks niet meer zou zijn. Ik heb op elke trap, van het eerste verdiep naar beneneden, gezeten en ik heb het vol laten binnenkomen. Vervolgens ben ik naar mijn ouderlijk huis gereden en ben ik de cd van Robert Long gaan halen "levenslang", mama haar muziek en later ook de mijne. En ik ben doelloos beginnen rondrijden, huilend van verdriet. Een mix van pijn en boosheid, van het niet willen geloven en weten dat zo is. De begrafenis (het voorlezen van de teksten, de foto's, de muziek) was nog zo een moment. Even vol in je verdriet gaan staan. Verdriet dat plotsklaps verdween op de koffietafel. Toen verscheen voor de eerste keer die sterke Anouk die het allemaal onder controle heeft en alleen maar oog heeft voor het positieve dat het negatieve met zich meebrengt. Mama die niet wou afzien, mama die gestorven is een op manier zoals ze zelf gewild had, Ronny  (en Annemie) en ik die mekaar terug vinden,  Papa die terug meer zichtbaar wordt in ons gezin en zijn verdriet toont voor de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer .... En dat geldt ook voor mij. Sindsdien zit het  verdriet om mama  ver weg en het kost mij ongelofelijk veel moeite om het te voelen en toe te laten. Soms zoals nu ik dit schrijf en alles herbeleef rollen de tranen over mijn wangen, mis ik haar en wil ik zo graag dat ze nog een keertje terugkomt, als was het maar in mijn dromen ...

Met de borstkanker ervaar ik een gelijkaardig proces. Neen dat is niet waar, nog veel erger. Geen boosheid, geen verdriet zelfs geen angst. De laatste week misschien iets meer twijfel. Maar dat duurt nooit lang. Dan komt dat aapje weer op mijn schouder zitten die zegt "daar is geen tijd en energie voor". En de sterke Anouk die het leven door één grote roze bril ziet verschijnt.

Dus ik was begonnen met alles went ... alsof de waarde van het leven groter wordt naarmate de afwisseling die het met zich meebrengt. Hoe zalig is de eerste lentedag elk jaar opnieuw. Ik kan daar echt van genieten. Maar ook dat gevoel went ... Net zowel de eerste vakantiedagen gelukzaliger zijn en je bij de laatste terug hunkert naar je eigen huis. Afwisseling, onvoorspelbaarheid maken dat ik het leven ten volle kan binnen pakken ...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten