Een nieuwe fase

Vanaf vandaag ben ik weer een vrij mens en mag ik gaan en staan waar ik wil. Ik heb nog steeds een ongelofelijk "hese" sexy stem en regelmatig een goei hoestbui maar het gaat wel de goede kant op. Ik ben niet moe, ik heb energie en dat lijkt mij een goede parameter.

Sinds enige tijd heb ik de gewoonte om elke ochtend eens flink aan mijn haren te trekken. Staan ze nog vast. Afgelopen maandag, 27 april, was het zo ver: een fijne pluk haren in mijn hand.... en ik had een geweldig idee. Samen met Siebe, Malin en Kurt de fotograaf helemaal  haren afscheren want ik heb niet de bedoeling om zo lang mogelijk elk haartje op mijn hoofd te koesteren. Korte pijn. Malin kwam als eerste thuis. Bij het uitspreken van de woorden "haren" "scheren" zie ik een lichte paniek ontstaan in haar gelaatsuitdrukking gevolgd door een waterval aan tranen. Oei ... dat heb ik precies verkeerd ingeschat. En ik kan haar niet troosten want ik moet "bacterie" afstand bewaren. Damn!
Vervolgens komt Siebe thuis. Ik had haar in de middag al een berichtje gestuurd met de boodschap dat ik straks een werkje voor haar had. Na een leuk rondje heen en weer ????-gesms laat ik haar in het onwetende ... Voor zolang dat duurt bij Siebe  want ze heeft de genen van haar moeder en vader op dat vlak en kan heel makkelijk verbanden zien en leggen. Dus tegen dat ze thuiskomt is de verrassing geen verrassing meer en  heeft de nieuwsgierigheid plaats gemaakt voor een grote mate van onverschilligheid. Ik probeer het vuur nog een beetje aan te wakkeren en merk zeer snel dat ze weet waar de klepel hangt .... en ik moet niet denken dat ze daar happy mee is. Ze heeft veel huiswerk punt. OK daar zit ik dan, een beetje veel teleurgesteld. Ik had het kunnen weten. Toen ik enkele weken geleden mijn lange haren (sinds mama gestorven was, oktober 2013, was ik aan het sparen) liet kortwieken waren ze ook niet echt enthousiast. Het vroeg twee dagen tijd alvorens ze konden toegeven dat het eigenlijk wel mooi was. Dilemma tussen wat ik wil en wat ik van mijn kinderen kan vragen.

Malin ziet dat ik het lastig heb met Siebe haar reactie. En Malin heeft niet graag dat mensen boos of verdrietig zijn. Dus op het moment dat ik aan Kurt vraag of hij dan mijn haar wilt afscheren zie ik  Malin  in haar zetel stilletjes wiebelen en hoor ik zachtjes "ik zal dat wel doen mama". En ik moet eerlijk toegeven dat ik dit (samen met de meisjes mijn haren afscheren) echt wel graag wou, vraag me niet waarom. En dus twijfel ik niet en open ik de deur, die Malin zonet op een kier gezet heeft, wagenwijd. Langs diezelfde deur komt Siebe schoorvoetend mee binnen. Kurt haalt het fototoestel boven en we beginnen eraan. Siebe eerst op een plichtsvolle zoekende manier en een beetje met de hulp van Kurt. Malin kijkt ernaar met een uitdrukking van "oh my god". Dan is het Malin haar beurt. En wat start als iets onwennig en vreemd wordt al snel dikke fun. Vooral als mama plots een hanenkam op haar hoofd heeft staan.

De volgende fase is ingezet en ik wist niet dat een broske zo koud was. Papa zegt wacht maar totdat het sneeuwt op uw hoofd .....