De kip of het ei?

Er was eens ...

.... een mama die stierf aan longkanker op 3 weken tijd
.... een conflict met een leidinggevende
.... zo moe zijn dat je niet meer uit je bed geraakt in de ochtend
.... borstkanker
.... een gebrek aan cortisol (hormoon geproduceerd door de bijnier)

Deze voorvallen verschenen ogenschijnlijk één voor één in mijn leven. Vandaag vraag ik mij af wat eerst kwam de kip of  het ei? Ofwel het gebrek aan cortisol of het conflict.

Oktober 2013. Mama heeft last van haar schouder en voelt af en toe steken ter hoogte van haar borst. Ze gaat te rade bij haar huisdokter. Er volgen een aantal onderzoeken die in het begin niet echt veel opleveren. Maar als je goed blijft zoeken vind je altijd wel iets. Eén, twee, drie, .... twintig! Al wie niet weg is, is gezien. En mama was gezien: longkanker met uitzaaiingen in de lever, rug en borst. Einde verhaal. 3 weken tijd kregen we om er aan te wennen, terwijl ik dacht dat het minstens 6 maanden zouden zijn. Ik zie haar daar nog zitten, behoorlijk rustig. De keer erop kortademig. De keer daarna niet meer in staat om zonder hulp zich klaar te maken. Daarna slapend in de zetel, verward .... 28 oktober wordt ze in de ochtend meegenomen, in de ambulance, naar het ziekenhuis om te vernemen dat ze op beide longen een longontsteking heeft. 2 dagen later laat deze moedige en sterke vrouw het leven los.

Over het conflict met mijn leidinggevende ga ik niet teveel uitweiden. (enfin proberen) Het begon in december 2013. Na het overlijden van mama herneem ik, achteraf gezien, te snel ( begin december 2013) het werk. Ik waande mij, zoals zovele, een onmisbare professional. Terwijl ik eigenlijk een professional was die emotioneel in de knoop lag. En dan zeg je, op een moment dat je onrecht voelt, dingen waar je achteraf spijt van hebt. Niet omdat ik ze niet meende, wel omdat je beseft dat de andere niet in zijn kwetsbaarheid kan/wil gaan staan en de macht heeft. Er breekt een periode aan zonder professionele uitdagingen, zonder waardering, zonder steun, zonder  leren van en zonder professionele groei. Elke dag wordt het moeilijker om op te staan en naar het werk te gaan om te doen wat ik moet doen en vaak zelfs meer ..... Ik wil niet achteraf zeggen dat ik het aan mezelf te danken heb, omdat ik mij onmogelijk heb gemaakt.

Eind oktober 2014 trekt mijn dokter de stekker eruit. Ik loop al maanden zijn deur plat met verschillende klachten zoals misselijkheid, buikpijn, rugpijn, in de ochtend niet uit je bed geraken ondanks dat je vroeg bent gaan slapen, diarree te pas en te onpas, ... Er wordt bloed getrokken, een echo gemaakt, stoelgang gecontroleerd .... op het eerste zicht lijkt alles ok. Ook mijn mooi bruin kleurtje, al lig ik amper in de zon en ga ik niet onder de zonnebank, geraakt niet verklaard. Of toch wel HET CONFLICT, psychosomatische klachten. Dus ik ga naar een therapeut. En ik word alsmaar meer moe. Ik stop met mijn externe loopbaanbegeleiding, met mijn opleiding coaching en ik stop met lopen. Ik heb er allemaal geen energie meer voor.

In januari  2015 wil ik het werk halftijds hervatten. Dat wordt geweigerd. Begin februari (einde ziektebriefje) sta ik voor een dilemma: naar mijn dokter luisteren en verder aansterken of terug aan de slag gaan. Ik kies voor het laatste omdat ik wanhopig opzoek ben naar iets dat mij energie geeft. Mijn werk heeft dat altijd gedaan. Thuiszitten niet.

Dus ik start, begin februari 2015, vol goede moed. De vermoeidheid blijft mij parten spelen. Elke ochtend dat ik niet uit mijn bed geraak, ben ik zo kwaad op mezelf. Is dit de leeftijd? Dat kan toch niet. Het werk? Ik voel me lui en karakterloos ....

Eind februari word ik tijdens mijn jaarlijkse evaluatie met de grond gelijk gemaakt. Een evaluatie vol met leugens en uit proportie gehaalde argumenten. Geen enkel positief punt, geen enkel. En dat na een jaar waarin ik mijn leidinggevende amper gesproken heb, geen coachings heb gehad zelfs geen halfjaarlijkse evaluatie ... niets, nada, nougabollen. Diegene die al een heel jaar deel uitmaakt van het conflict mag rechter spelen. Ik vat dit niet, ik probeer nog 1 dag het werk te hervatten maar ik ben op fysiek, psychisch, ... gewoon leeg. Mijn huisdokter schrijft mij opnieuw thuis.

Een week daarna, begin maart 2015, voel ik een knobbel in mijn borst. Kwaadaardig en agressief, zo blijkt achteraf. Tijdens de vele  onderzoeken die ik onderga stelt men ook vast dat ik een tekort heb aan cortisol. Een hormoon dat geproduceerd wordt door de bijnier en de bijnaam heeft stresshormoon. De cortisol geeft het lichaam aan om in de ochtend op te staan en op gang te komen. Bij mensen met te weinig cortisol is dat minder aanwezig en dat zorgt voor een vermoeid begin van de dag.

Afgelopen vrijdag (3 april  2015) ben ik gestart met het innemen van extra cortisol. Ik werd de dag nadien spontaan wakker om kwart over zeven. Zo fris als een hoentje. Ik heb heel de boven gekuist, nog steeds zo fris als een hoentje. Gisteren ben ik een ganse dag op familiebezoek geweest en vandaag heb ik 50 km gefietst. Nog steeds zo fris als een hoentje ..... Misschien is het de medicatie, misschien gewoon mijn eigen overtuiging of misschien beide. Eén ding weet ik zeker, er is iets veranderd sinds vrijdag. En ik heb sindsdien geprofiteerd van elke minuut energie die ik in mijn lijf gevoeld heb. Zalig gewoon .... even weer leven.

En vandaag vraag ik mij dus af wat eerst was de kip of  het ei? De cortisol of het conflict?