Een zware week achter de rug

Afgelopen week ben ik meer in het ziekenhuis geweest dan thuis. Dinsdag een MRI, echografie, mammografie en twee consultaties. Eentje op endocrinologie, eentje pre-operatief. Woensdag ben ik voor het eerst onder het mes gegaan. Links de poortkatheter geplaatst en rechts de wachtschildklier verwijderd. Dat gaat tegenwoordig via dag-chirurgie. Je kan dat een beetje vergelijken met de drive-in van de Mac Donalds. Aanmelden, ondergaan en doorrijden. Fast and easy. Mijn verhaal ter illustratie. Om zes uur (in de avond) word ik wakker uit de narcose. (Ik ben rond twee uur naar het operatiekwartier gebracht.)  Nu moet je weten dat het dagcentrum sluit om zeven uur. Dus op een klein uurtje werd ik geprept om naar huis te gaan ... over fast gesproken. Mijn ogen gingen open en voor ik het goed en wel besefte ben ik cola aan het drinken en een frangipaneke aan het eten. Kurt krijgt de instructie om de auto te gaan halen en Siebe mag mij beginnen aankleden. Ondertussen vertelt de dokter dat alles goed verlopen is. Kurt komt toe, krijgt nog wat uitleg over de medicatie. De rolstoel wordt voorgereden. Anouk in de rolstoel, hupsakee auto in en weg ben ik ..... Nog half slapend en wankelend op mijn benen ben ik thuis toegekomen. De ochtend nadien belt een lieve verpleegster met enkele vragen: "Heeft u goed geslapen, hoe is het met de pijn, bent u nog misselijk. De moderne tijd waarin patiënten zo kort mogelijk in het ziekenhuis verblijven en thuis opgevolgd worden. Mij hoor je hierover niet klagen. Geef mij maar mijn eigen zetel, bed, tv om terug op krachten te komen. Dat werkt wel .....