Een cortisolcrisiske zonder opname ...yihaa!

Afgelopen woensdag kreeg ik opnieuw een dubbele chemo (taxol en carbo). Meestal zijn de twee volgende dagen dan geen topdagen. Dat weet ik ondertussen en daar ben ik op ingesteld. Toch wou ik vrijdag graag  mijn huis een beetje opruimen en poetsen want de nichtjes kwamen op bezoek.
Dat  bleek al gauw een slecht  idee te zijn. Hoge hartslag, kort van adem en ijl in mijn hoofd.
Nu, ik ben al wat slimmer geworden en leer  meer te luisteren naar mijn lichaam dus ik zoek mijn bed op.  Dat hielp maar ik voelde aan mijne kleine teen dat er "weer" iets niet in de haak was. De lage bloeddruk, die schommelde tussen  8,5 en 9 over 5 en 5,5, bevestigd. No problem ik haal mijn huistuin en keukenmiddeltjes boven zoals slapen, veel drinken en minute soepekes (veel zout). Zonder resultaat. Rond een uur of drie bel ik Kurt. Die raadt mij aan om Leuven te bellen. Wat op de één of andere manier moeilijk blijft. Zeker als er volk komt. Want Leuven gaat zeggen "dan moet ge langskomen" of "naar spoed" en dan moet ik weer iedereen afbellen. Zo een gedoe. Trouwens ik was alleen en autorijden was niet echt haalbaar. Als een uitvlucht om niet te moeten bellen. Ik twijfel dus ik zoek nog meere uitvluchten om straks tegen Kurt te zeggen waarom ik niet gebeld heb. Helaas, die vind ik niet en ik zie een andere optie dan te bellen. Bezet! Ik blijf proberen en telkens als het bezet klinkt ben ik blij dat ik Sonja niet aan de lijn krijg.

Sonja is de hoofdverpleegster die wekelijks een telefoontje van mij krijgt omdat ik mij niet goed voel. En ook al is er telkens iets aan de hand toch lijkt het alsof ik de flauwe mie ben die voor het minste belt en dat ze mij daar al kennen. Dat ze bij het zien van mijn nummer al zegt tegen haar collega "allez vooruit daar is ze weer". Vroeger op het sociaal secretariaat waar ik werkte had ik ook zo van die klanten. Die belde voor het minste... En ik wil zo niet zijn!

Waar was ik? Oh ja na de 11de keer bezettoon krijg ik Sonja aan de lijn, zoals altijd heel vriendelijk.  Ze pleegt overleg met de oncoloog van dienst, Dr Beuselinck. Ik hoor hem zeggen " dat is niet zo simpel want het is een ingewikkeld verhaal". Het stelt me gerust dat ze mijn verhaal kennen en dat hun frank onmiddelijk valt. Hoe dat je het ook draait of keert, voor mij blijft dat de meerwaarde van Leuven. Hoe iedereen van alles op de hoogte is... en dat is nodig want het is ingewikkeld. De ziekte van Addison is zeer zeldzaam 120 gevallen op 1.000.000 mensen. Dus in België zijn we met een 1200. Hoeveel zouden er daarvan kanker hebben???

Dr Beuselinck belt mij terug met de boodschap dat ik hydrocortisol en fludrocortisol mag bijnemen en dat ik vanaf morgen de dosis fludrocortisol mag verdubbelen. Dinsdag zullen er opnieuw bloedonderzoeken volgen. Oef ... niet naar spoed gewoon medicatie verhogen en wachten. Klokslag zeven uur ben ik er door. Ik kan terug op een stoel zitten, eten, lachen en meepraten. De bel gaat en Sofie, Kristien en Mupke staan voor de deur. Annemie sluit wat later aan en het wordt een gezellige avond met sushi en Tai...