Donderdag was de hel.... Lamlendig, ellendig en vreselijk moe. Waarbij moe niet gewoon moe is als "ik ben moe en kruip mijn bed in en slaap eens goed en tis weer beter". Wel als moe waarbij alles zwaar is, zo zwaar dat je nog moeilijk je ogen kan openhouden maar als je ze dicht doet slaap je niet want dat heb je juist al vier uur aan een stuk gedaan en het slapen is op en je bent wel nog altijd doodmoe. Zo moe dat je gewoon wilt liggen overal en constant en met rust gelaten worden. En het is moeilijk om te geloven dat het straks beter zal zijn. Dat was ook niet. Vrijdag werd ik wakker en het was alleen maar erger. Een hele dag heb ik mij voort gesleurd tussen de zetel en mijn bed. Je wordt van minder slechtgezind en samen met jou, of beter door jou, ook sommige andere gezinsleden. Zo moe dus! Zo moe dat ik een etentje met vriendinnen afbel, zo moe dus!
Zaterdagochtend .... spannend. Wat gaat het worden? Nog erger of zijn we op de terugweg. Oef we zijn op de terugweg, langzaam. Ademen kost geen energie meer. En er kan al een afwaske van af.
Van al de dubbele chemo's was deze wel de ergste. Of voelde aan als ergste, misschien omdat het verschil met de week ervoor (bloedtransfusie) zo groot was. Een hele week zo fris als een hoentje en dan shakaaa .... de klop van de hamer dubbel zo hard. Dat hebben we ook weer gehad. De volgende is ne enkele en dan twee weken rust. Zo erg zal het niet meer worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten