Het begon met de OVSG-toetsen (een examen dat over heel het land wordt georganiseerd en waar de school nogal veel poeha rond maakt) van Malin die eraan kwamen. Haar test-toetsen waren niet goed. Het maakte haar onzeker, ze raakte regelmatig in paniek en stelde vragen als mag ik wel naar het middelbaar, mag ik wel naar ASO? Ook al bestond daar geen enkele twijfel over zelfs niet met slechte OVSG-toetsen. Haar laatste rapport begin juni was schitterend. Met dat gevoel van onzekerheid over haar eigen kunnen wou ik haar niet de vakantie laten ingaan.
Malin is een gemiddelde student met ups en downs. (meer ups dan downs). En soms loopt ze tegen iets aan, niet alleen bij het studeren. Ook in het gewone dagelijkse leven. Ze slaagt er niet altijd in om een probleem op een andere manier aan te pakken omdat ze die manier niet altijd zelf kan bedenken. Je kan het vergelijken met iemand die met haar rug naar een basketbalring achterwaarts de bal er probeert in te gooien en telkens mist. Ze beseft soms niet altijd dat het ligt aan de werkwijze en niet aan haar kunnen. Zij denkt "ik kan dat niet" en geeft op. Ze slaagt er nog niet om te bedenken dat ze haar misschien moet omdraaien .... Op het moment dat ze dat wel doet, omdat iemand het ziet en haar erop wijst, en ze oefent een beetje gaat de bal er zo vaak in dat ze fier is op haar zelf en beseft "hé ik kan dat wel".5 dagen ben ik dus druk bezig geweest met haar te helpen. Vooral bij meten, hoofdrekenen, getallenkennis en Frans. WO heeft ze al aardig onder de knie, net zoals haar doe vakken zoals vertellen over een instrument, op een originele manier haar top drie van liedjes voorstellen, improvisereren,...
Op zich voor mij heel boeiend, terug principes ontdekken, ik heb ontzettend veel bijgeleerd bijvoorbeeld dat een getal deelbaar is door drie als de som van deze afzonderlijke getallen deelbaar is door drie. Ik was vroeger een kind als Malin, wat school betreft. Ik onthield alles 1 dag, de dag van het examen. Daarenboven was taal niet mijn ding. Heel herkenbaar niet alleen bij Malin ook bij Siebe. Ook al deed ik hard mijn best, mijn punten waren niet navenant. Het kan niet anders of ik projecteer dit stukje van mezelf op haar, dingen die er misschien niet zijn. Toch ben ik blij dat ik dit voor haar hier en u betekend heb. Ik wil in de toekomst wel iemand vinden met meer kennis van zaken, die Malin kan begeleiden zodat ze minder hard moet werken omdat ze kan vertrouwen op haar eigen kunnen.
Na vijf intense dagen kwam er een varken met een lange snuit en ze leefde nog lang en
gelukkig met een schitterend rapport. Elke dag opnieuw zegt ze minstens 1 keer "ik ben echt wel blij met mijn resultaat". Voor haar zijn dat nu nog punten voor mij is dat het gevoel waarmee ze het zesde afsluit. Voor ik wat vertel en over haar zus en de interactie tussen beide wil ik nog even schrijven dat Malin een ontzettend mooi spelend kind is, die vaak vertoeft in een droomwereld, waar poppen tot leven komen en met wie neefje Renz, buurmeisje Terza en Nora graag spelen. Met veel humor en uitbundigheid waarbij ze totaal niet bezig is hoe anderen naar haar kijken, ze doet gewoon gek haar ding. Het is mooi om haar bezig te zien met Fien, haar BFF. (best friend for ever). Ze kennen elkaar al sinds de eerste kleuterklas en het was vriendschap op het eerste gezicht. Ze slaagt er in (en dat is ook Fien haar verdienste) om die speciale band te hebben met Fien zonder haar te claimen. Ze laten elkaar ontzettend vrij omdat ze onbewust weten dat ze er altijd voor elkaar zullen zijn. Als het erop aankomt geef Malin haar leven voor Fien en omgekeerd en ondertussen mag iedereen met Fien spelen. Zij gaat er als het ware mee naar huis. Tot slot kent Malin geen weegschaal of een balans. Ze handelt vanuit een gevoel dat dat is wat ze wilt doen of niet wilt doen.Siebe is een heel ander. Ze zien mekaar graag, dat weet ik en voel ik. Maar het is voor beide een hele uitdaging om samen groot te worden in hetzelfde gezin.
Siebe lijkt veel meer op haar papa. Daarom dat wij ook vaker botsen met elkaar. Een kennisspons die zonder al teveel moeite dingen kan begrijpen, onthouden, reproduceren hier en nu maar evengoed in de toekomst. Alles wat Siebe aanraakt verandert als het ware in goud. Studies, ballet, sporten, dwarsfluit, notenleer, zingen, voordrachten ... Eigen kind, schoon kind zeggen ze dus ik zal wel wat overdrijven maar ze is ontzettend getalenteerd. Plus ze geeft niet op, zet door en gaat voor de overwinning. En naarmate de jaren verstrijken merk ik alsmaar meer haar eigen overwinning en niet meer in vergelijking met anderen. Talent op vele terreinen en doorzettingsvermogen maken van haar een succesvolle meid die zelden faalt ... behalve op PO (plastische opvoeding) en dat kan ze dan ook helemaal loslaten. Ze is een jong volwassene in een kindstilaanpuberlichaam. Ze heeft vaak gelijk maar helaas is het nog niet aan haar om dit te benoemen. Ze heeft anderen veel te leren en als ze dat kan is ze in haar nopjes.
Twee heel verschillende dochters dus en dat is best lastig, voor hen beide maar soms ook voor de mama. In die vijf dagen dat ik intensief met Malin haar studies bezig ben, trekt Siebe aan mijn mouw niet voor hulp met school maar wel voor aandacht. Want met Malin ben ik bezig en met haar niet. Omdat zij slim is? Omdat ze vindt dat Malin dit alleen moet kunnen want ik kan er volgend jaar ook niet gaan langs zitten? Dat is op dat moment haar keerzijde van de medaille. Zoals ik al schreef, als mama sta ik vaak tussen hen beide en soms heb ik het gevoel dat als ik voor de één goed doe, ik de ander tekort schiet. Misschien wel herkenbaar voor sommige onder jullie. Ik weet dat het niet zo is. Ik geef aan elk van hen zoveel mogelijk wat ze nodig hebben. En gelijk elke ouder trap ik soms in de valkuil "wat ik denk dat ze nodig hebben. Of nog beter wat ik herken van mezelf in hen en daardoor weet wat ze nodig hebben". Het feit dat ik mij daar al van bewust ben maakt dat ik ook echt wel probeer te kijken voorbij mijn eigen projectie.
Dus 20 dagen geleden, zo ongeveer, liep ik doelloos tegen mijn ziekte aan en begonnen de toetsen. Mijn dagen werden gevuld met overdag doelloos in mijn bed te liggen, tetris te spelen en uren te staren naar het plafond, (ik had al 2 boeken kunnen uitlezen). In de avond was ik bezig met vooral Malin en daarna Siebe. En hoe meer je dat doet (Tetris spelen en naar het plafond staren), hoe zinlozer je je voelt, althans dat geldt voor mij toch. Eten bracht troost ... en vooral veel fysieke last. Maar dat kon mij even allemaal gestolen worden .... En na enkele dagen van overdaad en te pas en onpas diarree en krampen, gaf ik mijn lichaam de nodige koolhydraten/vet rust en kon ik mezelf daarna weer helemaal laten gaan in mijn eigen zelfbeklag. De kinderen werden boos. Want ik kon wel naar Kirsten bijvoorbeeld maar als zij thuiskwamen lag ik in mijn bed. Niet helemaal onterecht maar als ze ooit volwassen zijn, kunnen ze beter begrijpen dat je van hen die je het liefste ziet, wilt dat ze het meest van je verdragen. Vervolgens kwam er een dubbele chemo, zoals zovele, en was ik twee dagen helemaal van de kaart, zelden gezien. Kurt ging enkele dagen naar het buitenland werkte 6 dagen op zeven (nog steeds eigenlijk) gevolgd door een overvolle agenda... verjaardag Siebe, vaderdag, verjaardagsfeest met mijn familie, verjaardagsfeest met Kurt zijn familie, 18 klasgenootjes van Malin die komen barbecuen en de nacht in tenten doorbrengen. Oma en Opa duffel 50 jaar getrouwd, proclamatie van Malin met barbecue. Etentjes met nichten, vriendinnen waarbij ik slehts één keer de durf had om te annuleren en Kim mij SMSte "knap hoe goed je voor jezelf zorgt". Als ze het bovenstaande lijstje leest, zal ze eens heel begripvol lachen, denk ik. En dan zorg je voor iedereen behalve voor jezelf. Ik was het allemaal beu, mijn kale kop op een ronder gezicht en iedereen die zegt wat zie je er goed uit......AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. Wetend dat je dan kanker hebt en daardoor het volle besef dat het leven kwetsbaar is en toch met jezelf in de knoop liggen is ontzettend confronterend en frustrerend. Elke dag opnieuw probeerde ik het roer om te draaien en ik kon pas terug schrijven op de blog tot ik terug de sterke Anouk was. De zwakke waarschijnlijk veel menselijkere Anouk zat alleen in haar grot. Boos op haarzelf en heel de wereld. Vandaar de stilte. Niet alleen op de blog.
Ik draag terug zorg voor mezelf en mijn lichaam. En ik voel dat het niet zomaar weer een poging is. Ik heb opnieuw een klik gemaakt. Gezond eten, een boek lezen, mezelf terug opmaken en uitgebreid een bad nemen, bloggen, fier zijn op mezelf. Uit het niets kreeg ik toevallig en geheel onverwacht een IPhone 6. Tetris staat er niet meer op. In plaats daarvan werk ik elke dag een paar puntjes af van mijn, op dit moment, veel te lange to do lijst waarbij ik fier ben op de afgewerkte puntjes af en lig ik niet meer wakker van de lengte van de lijst. Het warme weer is afmattend maar het blijft een zegen dat ik hier terug van kan genieten en niet in een ruimte zit met 4 muren, een raam en airco. Volgende week een chemovrije week en dan starten we met een nieuw verhaal, gedurende twee maanden een nieuwe chemo. Tot eind augustus. 5 maanden chemo aan een stuk het blijft maf, onwerkelijk en soms heel zwaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten