Gisteren, 15 juni 2015, nog eens Haaselt opgezocht.. Om 10 uur had ik met een collega van mama afgesproken. Een hele lieve dame die mij kwam vinden toen mama gestorven is. In de week van de begrafenis stuurde ze lieve berichtjes, ze belde regelmatig en vertelde mij telkens opnieuw hoe goed ik bezig was. Ik heb toen veel aan haar steun gehad. Sindsdien zien we elkaar zo af en toe. Het zijn altijd fijne momenten. Ik wordt heel rustig bij haar.
Daarna een hapje eten met papa. Een setting die iets minder rust uitstraalt. Papa,een man van weinig woorden. En ik, een vrouw die zich oncomfortabel voelt tijdens stiltes. Ik zie het als een leerproces. Stilaan zal ik meer stiltes laten en zal hij meer vertellen. Los van die setting was het fijn om eens met papa alleen te zijn. We hebben het over mama gehad. En dan merk ik een zachtheid die over hem komt. De manier waarop hij kijkt, zijn ogen die veranderen, hoe hij over haar spreekt. Het is fijn om met papa op die manier over mama te praten.
Tot slot om twee uur ontmoet ik Aris, ne kameraad voor het leven, in the century. Hij zag er goed uit, vond ik. Verzorgd. Zijn haar geknipt, zijn baard getrimd. Aris heeft mij leren basketten, alcohol drinken en diepzinnige gesprekken voeren. Ne mooie mens in al zijn eenvoud. En die eenvoud neemt elke jaar toe. Hij heeft geleerd om alleen te zijn en geeft daar een afwisselende invulling aan. Basket, filosoferen op elke berg die hij tegenkomt en tot slot supporteren voor een Duitse ploeg, Sankt Pauli, waar winnen of verliezen niet uit maakt en elke supporter, van heinde en ver, zich verbonden voelt en als 1 man achter de ploeg gaat staan.
De zon scheen, fijne mensen, lekker gegeten, interessante gesprekken. Dat heet dan gelukkig zijn ... zou Anne Christi zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten