Het annuleren van de laatste chemo en het extra bloed hebben mij een lichamelijke boost gegeven die de afgelopen drie dagen goed van pas kwamen. Al was het maar om het warme weer te trotseren .... Vandaag zelfs met de fiets tot in het stad gereden, op het gemak. De afgelopen dagen kreeg ik twee maal de vraag "hoe is het?" Hoe is het? Ik weet het niet, ik voel mij een beetje verloren. Verloren in mijn eigen ziekte. En dat klinkt raar maar dat is het antwoord dat in mij opkomt als ik mij de vraag stel "Hoe is het?" Nu dat ik niet bezig ben met mij slecht te voelen omwille van de chemo of de cortisol lijkt er tijd en ruimte vrij te komen waar ik niet mee weg geraak. Tijd en ruimte die mij doet stilvallen en staren in het ijle zonder gedachten. Het lijkt alsof ik stilaan ontwaak in een leven dat niet meer het mijne is. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een rond gezicht, bijna kaal met hier en daar ienie mienie kleine haartjes. En ik kijk naar haar, als ik in de spiegel kijk, niet naar mezelf want dit ben ik toch niet?
Daarstraks lag ik in de zetel in de tuin naar onze grote eiken te staren. En ik dacht aan het verjaardagsfeestje van Siebe, een jaar geleden. Ze werd er 12. Als verrassing hadden we ook een paar leerkrachten gevraagd, onze oude babysit, de scoutsleiding. Het was mooi en warm weer. Een jaar eerder was mama er nog, een jaar later heb ik kanker. Uitzonderlijke onvoorspelbare dingen waar ik niet bij stilstond dat die mij zouden overkomen. In mijn (be)leven werd mama er tachtig, net als bomma, dement in één of ander verzorgingstehuis en kanker was iets voor mensen die een pak ouder dan mij zijn. Tante Denise, Annie Houben, Juffrouw Elvire, de mama van een vriendin, een collega ...
Nog even en de zomervakantie begint. Twee volle maanden thuis. Misschien is het de schrik, dat die straks voorbij zijn en dat ik er niet heb uitgehaald wat er in zat, dat op mij weegt. Dat maakt dat ik een beetje doelloos even mijn weg kwijt ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten