woensdag 10 juni 2015

Chemo nr 9, alle inspanningen ten spijt ... toch weer niet

Het had mooi geweest mijn eerste headtrick, zoals mijn schoonzus het zo mooi benoemt. En het heeft zeker niet aan jullie duimen, kaarsjes en gedachten gelegen. Nummertje negen werd geannuleerd. Witte bloedcellen een kleine duizend, vrijdag nog een kleine 3000 duizend, dus nog steeds in dalende lijn. Dat wil zeggen dat ook de neutrocyten te weinig in aantal zijn en dat het toedienen van chemo mijn immuniteit zwaar in gevaar zou brengen. Daarenboven wil Dr Beuselinck liever deze chemo uitstellen zodat ik volgende week zeker de carbo kan krijgen. En de tumormarkers waren prima.
Tumormarkers worden vooral gebruikt voor het opvolgend van de kanker bij een patiënt. Als voor én na de behandeling de tumormarker gemeten wordt, kan beoordeeld worden of de behandeling effect heeft / heeft gehad. De tumormarker zal na een succesvolle behandeling een lagere waarde hebben. Als langere tijd na behandeling de tumormarker weer begint te stijgen, is dat een aanwijzing dat de kanker terugkeert.
Iemand vroeg mij ben je teleurgesteld? Eigenlijk niet ...als ik het positief bekijk is een chemovrije week altijd een geschenk. Even wat minder nevenwerkingen. De tumor is niet meer voelbaar en de tumormarkers zijn goed. Dit is nu al de derde maal op rij dat mijn lichaam op dezelfde manier reageert. Het chemoschema dat initieel werd voorgesteld ne dubbele/ne enkele/ ne enkele  is geen exacte wetenschap en blijkt in de praktijk ne dubbele/ne enkele/ rust te zijn en dat is nog steeds behoorlijk zwaar en agressief. En werpt zijn vruchten af als ik de dokters mag geloven. Volgende week de laatste dubbele. Dat wil zeggen dat vanaf juli een volgende fase start met een nieuwe chemo EC. Blijkbaar nog een zwaarder kaliber. Achteraf krijg ik sowieso een spuit toegediend die mijn witte bloedcellen een boost moet geven anders komt het niet goed. Dat is standaard voor elke patiënt die deze chemo krijgt toegediend. In mijn geval zal het zeker geen overbodige luxe zijn. Afwisseling, ik kan er wel naar uit kijken. We zijn dus over de helft.

Al bij al is deze eerste fase snel voorbij gegaan. Te snel .... ik had meer willen doen. Alleen blijkt dat niet haalbaar. Je kan het vergelijken met een bevallingsrust. Je denkt ik ga dit en dat en sus doen. En achteraf stel je vast dat je niet verder geraakt bent dan je huishouden, de was en de plas en ben  je blij dat er in de avond eten op tafel staat. Slapen overdag, enkele malen in het ziekenhuis en de slechte coritisoldagen zijn de grote boosdoeners. Ik bel ook veel, sms, beantwoord mails en spreek af met vrienden en daar kruipt ook tijd in. Laat duidelijk zijn tijd die ik graag vrij maak en heel veel voldoening en afwisseling geeft. Zo is in no time een week voorbij en zijn we al 3 maanden verder. Time fly's when you are having fun!

Over cortisol gesproken ... maandag tijdens het vullen van de confituurpotten werd ik onwel. Bloeddruk zeer laag, 8,5 over 4,5. Liggen hielp, water drinken en een minute soepje ook om verder zakken te vermijden maar hij bleef aan de hele lage kant. Dus een cortisolcrisiske. Leuven gebeld, Dr Bex was in raadpleging en zou mij terugbellen. Halverwege de namiddag een telefoontje. Opdrijven van fludrocortisone, nu onmiddellijk en vervolgens elke ochtend. Terug bloed trekken en testen op renine. Vervolgens 23juni langsgaan. Wat ik ervan gelezen heb wordt renine geproduceerd door de lever en zorgt deze stof ervoor dat je bloeddruk daalt. Aldosterone, geproduceerd door de bijnier, werkt renine tegen zodra de bloeddruk terug genormaliseerd is. Vermits ik die stof niet meer produceer blijft de lever, bij momenten - ik vermoed op één of ander stressmoment, renine produceren en blijft de bloeddruk dalen. Tegen de avond was alles weer in orde. En wat doet een mens dan een hele dag in bed? Rusten, slapen, constant zijn bloeddruk meten, ..... en een raadsel van Einstein oplossen. Volgens HLN.be krijgt maar 2% dit raadsel opgelost. Ik lekker fier! En dat ik er lang heb over gedaan blijft gewoon tussen ons hé. Het was fun om te doen, dan komt het doorzetten en volharden in mij naar boven. En ik zal en moet dit hier oplossen al doe ik er een jaar erover. Een zalig gevoel vooral als blijkt dat het dan op het einde klopt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten