Helemaal van de wereld.

Mensen werden vroeger, en nu misschien nog, gemarteld aan de hand van geluiden. Na twee nachten te hebben doorgebracht  met mijn tweede kamergenoot kan ik mij hierbij iets voorstellen. Het geluid dat mij figuurlijk heeft gemarteld was HOESTEN. Ik vraag me zelfs af het geluid er eigenlijk toe doet. Het effect van zot worden zit hem meer in de opeenvolging, de frequentie, dag in dag uit, de onvoorspelbaarheid, de duurtijd, ... dan in het geluid aan zich.

Voor je begint te lachen en te vinden dat ik overdrijf probeer ik hier een zo goed mogelijke omschrijving te geven van wat zo een hoestbui omvatte.

Beeld je een hoestbui in van een vrouw boven de zestig, ziek en behoorlijk vermagerd die een hele dag ligt in haar bed. Het gaat om hoestbuien met een duurtijd van 15 tot 20 minuten, die bestaan uit een cyclus van x-aantal droge hoesten gevolgd door 1 à 2 hele lange diepe slijmhoesten. Na een volledige uitputting van het slachtoffer (ik heb het hier over mijn buurvrouw in kwestie) valt er een stilte (kort, soms wat langer) en begint alles van voor af aan opnieuw. De droge hoest kan je het best vergelijken met een rokershoest (niet als diagnose wel als geluid): doorleefd. Voor mij daarenboven zeer herkenbaar en misschien daardoor ook wel confronterend. Mama had een rokershoest. De slijmhoest  kwam meestal na 10-15 droge hoesten, die alsmaar dieper en langer werden om te excelleren in 1-2 laatste, van zeer diep  komende alsof ze er ging inblijven al dan niet vergezeld van een lange goed hoorbare verplaatsing in haar darmen (ook wel een scheet genaamd) verplaatsingen van slijm. Je zou kunnen spreken van overacting maar er was van de dame in kwestie geen kwaad opzet in het spel. Pure horrorrealiteit.

 Wat het ziekenhuis bezielt om een patiënt als deze niet apart te leggen is mij nog steeds een raadsel. Laat duidelijk zijn onwetendheid zal het zeker niet geweest zijn. Op een middelende manier heb ik hen proberen duidelijk maken dat het niet evident is om in deze situatie te slapen en of te rusten en ik kan mij niet inbeelden dat de andere patiënten op de gang hier ok geen last van hadden.

Twee volle nachten en een volle dag later ben ik stilaan weg van de wereld en weg is het enige dat ik wil. Dus als de dokter van wacht zaterdag zegt dat er op het papier staat nog "morgen nog één bloedafname (K was nog te laag)" ben ik nog net alert en energiek genoeg om hem snel duidelijk te maken dat ik alles zal doen en innemen (toen wist ik nog niet hoe vies het K-drankje was) maar ik hier niet langer blijf. Hij geeft gezien het beperkt twijfelend medisch risico (daar ga ik van uit) toe.

Wat volgt na mijn ontslag uit het ziekenhuis zijn uren van slaap afgewisseld met een maaltijd aan tafel. Stil en kort. Liggen in een bed behoorlijk op automatisch piloot Facebook en lezen op de iphone, maar reageren komt niet in mijn op of kost, hoe raar het ook klinkt, teveel moeite. Bloeddruk is zeer laag en ik kan niet lang op mijn benen staan. Liggen lukt. En dat doe ik de rest van de zaterdag en een volle zondag. Want ik ga niet terug naar het ziekenhuis. Ik ken onderhand mijn lichaam voldoende om te weten dat liggen nog net kan, dat ik mijn grens nog net niet bereikt heb en dat dit is wat ik hier en nu moet doen want zonder twijfel houden ze mij dinsdag (dan moet ik terug gaan voor een volgende chemo?) in deze toestand daar dus zolang ik kan blijf ik thuis. Ik kan ten alle tijden, elke minuut van de zondag terug in de auto stappen en naar spoed gaan. Dat hou ik mij voor ogen.

Mijn hoop is gevestigd op maandag. De meisjes vertrekken volgende week op kamp en er moet nog van alles gehaald worden: laarzen, regenjassen, fleeces, ...Tevergeefs. Nog steeds een zombie die tot niets in staat is fysiek maar vooral ook psychisch. Alsof je gevangen zit in je eigen lichaam en je er niet uit geraakt om te doen wat je moet doen, wat er van je verwacht wordt. Van willen is al helemaal geen spraken. Een wil is er gewoon even niet.Telkens ik mijn ogen sluit word ik enkele uren later wakker. Telkens opnieuw check ik of ik opnieuw fysiek actief kan zijn. Niet in de ochtend, middag, namiddag ..... Ik bereid mij voor op een nieuwe opname dinsdagochtend. Zo gaan ze mij niet laten gaan. Hey wacht eens even, maandagavond, ik ben al uit mijn bed voor een kwartier, half uur, een uur. Ik rommel de keuken op, ik kan terug denken, plannen, gedachten ordenen. Zou het zijn, zou het echt voorbij zijn????

Inderdaad en wat het was de afgelopen drie dagen weet ik niet. Afkicken van de geluid-foltering in het ziekenhuis, afkicken van de extra hoeveelheden cortisol die ik in het ziekenhuis kreeg en bij mijn vertrek plots werden gestopt. Ik weet het niet. Ik weet zelfs niet of dit relaas kan beschrijven hoe ik mij heb gevoeld de afgelopen dagen zowel fysiek maar zeker ook psychisch. Wat ik wel weet is dat het voorbij is en dat het gevoel van terug ok te zijn zalig is. Onwezenlijk. Want ondanks ik beter zou moeten weten tijdens die drie dagen dacht ik toch af en toe "ben ik nu niet flauw aan het doen". Terwijl ik allang zou moeten weten dat dat niet zo is, dat mijn lichaam het totaal liet afweten niet omdat ik niet sterk genoeg was maar omdat mijn lichaam om welke reden dan ook te zwak was"