Eerste dag na de chemo en het valt goed mee, hout vasthouden.

Woensdag, eerste dag na de nieuwe chemo. Siebe en Malin zijn bij hun opa. Ze hebben maandag de trein genomen en zijn gisteren naar de film gegaan met Opa. Vandaag ga ik hen terug oppikken. Het beloofd een lange dag te worden. Rond half elf ben ik in Hasselt. Ik had beloofd, in de mate van het mogelijke met hen naar de Primark te gaan. Voorlopig voel ik mij ok, beetje onbehagen maar ik heb al erger gekend en af en toe een vapeurke tussen door, dat was weer even geleden. Ik drink terug veel water om de afvalstoffen uit mijn lijf te krijgen.

Ik ben de dag gestart met een stevig ontbijt. Twee eitjes en hespblokjes. Mijn weegschaal is ofwel kapot ofwel ben ik gewoon mega aan het bijkomen. Ik vrees dat de laatste optie de meest logische is verder gaande op de jeans die ik gisteren aan had. Wat ik niet goed weet is het een gevolg is van alle medicatie die ik slik of dat ik gewoon teveel eet ook al is het tegenwoordig behoorlijk koolhydraat arm. Wat ik wel weet is dat het op mijn systeem werkt en ik er niet blij mee ben dus minder eten wordt de boodschap. Tegen een uur of één nemen we een shopbreak en stoppen we bij een soupbar. Tomatensoep zonder brood en zonder ballekes daar kan ik niet veel mis meedoen, zou ik denken. Naar het middagmaal, dat echt wel vulde, nog even gestopt in de Zarra, H&M, Bijoux Brigitte en kruidvat. Rond drie uur zijn we terug bij Opa en ik ben bekaf. Tijd voor een schoonheidsslaapje tot kwart over vier want om 20 voor vijf moet ik mijn spuit Neulasta gaan halen bij mijn vroegere huisdokter. Het is minstens 15 jaar geleden dat ik er nog geweest ben. Ik ben eens benieuwd of hij mij nog herkent?

Om zes uur staat de volgende afspraak op het programma. Een bezoek aan onze advocaat samen met Opa, Ronny en Annemie in verband met de erfenis van mijn oma. Die kwam eigenlijk mijn mama en papa toe maar omdat de erfenis al negen jaar in proces ligt en mama er niet meer is zijn Ronny en ik nu ook gezegend met deze kwestie. We hebben net een eerste proces achter de rug en we hebben gewonnen. Kumpen, een bouwpromoter die een bod deed, ons tegenbod weigerde en alsnog dat tegenbod aanvaarde nadat hij wist dat er een andere koper was met een veel hoger bod, was overtuigd dat hij gekocht had. Wij vonden van niet en dan sta je zoveel maanden later in de rechtbank.
Wat doen we dan nog bij onze advocaat als we gewonnen hebben? Awel Kumpen  doet een nieuw bod, beter gezegd handhaaft ons tegenbod, en als we er niet op ingaan gaat hij alsnog in beroep. Onze advocaat vroeg ons een standpunt en daarvoor hadden we dus een afspraak want alvorens een standpunt te formuleren hadden we toch nog wel wat vragen.
Zo een bezoek aan de advocaat vraagt altijd heel veel energie van mij en leidt onderling, tussen mijn papa, Ronny en ik, tot behoorlijk wat discussie. Vooral Ronny en ik kijken op een verschillende manier naar de zaak. We geraken er altijd wel uit maar het zijn niet de momenten waar ik naar uit kijk.

Rond half acht zijn we terug thuis en is het etenstijd. Veel pasta met een ananas, appel, augurk, ajuin en nog wat kruiden en mayonaise. Wat had je gedacht!. Ik beperk mij tot een kleine portie en kijk lijdzaam toe hoe de andere tot tweemaal toe bijnemen. Ik kan hen geen ongelijk geven, het is pure mama nostalgie en het smaakt. Als ik denk dat mijn eetbeproeving achter de rug is, stelt mijn broer voor om een ijs te gaan halen. Ik maak van mijn hart een steen en verdrijf het aapje op mijn linkerschouder dat zegt dat ik morgen wel opnieuw kan beginnen met te letten op mijn eten. Een tweede keer kijk ik lijdzaam toe hoe vijf mensen lekker genieten van hun ijsje. Het is hen gegund maar voor mij even niet.

Rond half tien keren we terug naar Mechelen, ik vat het gesprek van de advocaat nog samen en stuur het door aan mijn broer, zijn vrouw en papa om misverstanden te vermijden. Meestal heb ik andere dingen gehoord en geïnterpreteerd dan mijn broer en soms ook papa. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen en op deze manier komt ze makkelijker naar boven, hoop ik. Kwart over twaalf en ik kruip mijn bed in. Drie uur later zit ik weer klaarwakker achter mijn blog. Lang leve de cortisol!