Nog steeds niet thuis en we zijn al donderdag.

We zijn ondertussen donderdag en de witte bloedcellen zijn nog steeds te laag dus lig ik ook nog steeds in Gasthuisberg. Ondertussen is het bed naast mij gevuld met een lieve dame die jammer genoeg, voor mij, graag praat. Dus ze stelt vragen, verteld (ongevraagd) verhalen en haar geheugen laat het (on)bewust afweten. Yep ... ze kan eenzelfde vraag na een half uur opnieuw stellen alsof ze die vraag nog nooit gesteld heeft. En het antwoord klinkt haar even nieuw in de oren. Ik weet ondertussen al 3 x maal dat ze terug soep maakt en gisteren heeft ze courgettesoep gemaakt mét tomaat ... Laat ik stellen dat het bezoek vandaag (Kurt en de kids met onze papa) heeeeeel welkom was en de nacht, waarin ik mij nu bevindt, ook een zalige rust biedt.

Vandaag heb ik ook dokter Beuselinck , de oncoloog van dienst, gesproken. Hij kwam eens kijken hoe het met mij was. Goed dus, de zwakte is voorbij, vandaag terug wat meer moe dan gisteren (drukke bezoekdag het was 21 juli) maar voor de rest alive and kicking. Niet dat ik daar, hier en nu, veel mee koop. Ze laten mij pas gaan als de witte bloedcellen voldoende hoog zijn. En over aanstaande dinsdag doen ze geen uitspraak. Wat ik raar vind want zelfs al zijn de bloedcellen hoger (ik kan nooit geloven dat deze tegen dinsdag veel boven de 1000 gaan zitten, wat het minimum gaat zijn) dan gaan die binnen de kortste keren toch opnieuw kelderen. Mijn gedacht is dat ze gaan uitstellen met een week en dat dit toch een kuur om de drie weken wordt en niet om de twee weken. Dat zou betekenen dat we nog een maand langer aan de chemo zitten. Eerlijk ... ik zou het niet erg vinden. De nevenwerkingen zijn er maar wegen niet op tegen het veilig gevoel dat het de kanker onder de knoet houdt. Raar hé maar de chemo stelt mij gerust....

Ik heb mijn theorie in verband met mijn okselontruiming voorgelegd aan dokter Beuselinck. Ik kan mij niet van het idee ontdoen dat hij toch een beetje onder de indruk was van de kennis die ik ondertussen heb opgedaan. Al blijft het google kennis en heb ik geen enkele studie gelezen. Ik ga er vanuit dat de dokters dat genoeg doen en straks procenten kunnen plakken op risico's.

De theorie is volgt. De chemo slaat aan en reduceert het aantal kankercellen zodanig dat een tumor van twee centimeter nog amper zichtbaar is. Men weet door onderzoek dat er microscopisch kleine kankercellen aanwezig waren in één van mijn wachtschildklieren (de eerste klieren die toegang geven tot de okselklieren die dan weer in verbinding staan met de rest van uw lichaam, lees de weg naar uitzaaiingen). Op zich was dat onvoldoende om een okselontruiming te doen maar daar stak de MRI en de petscan (twee onderzoeken helemaal op het einde) een stokje voor want wat bleek? Er lichtte een klier op achter het borstbeen wat kan wijzen op kankercellen. Een klier  waarvan ze geen biopsie kunnen nemen en die ze moeilijk kunnen verwijderen omdat die achter het borstbeen ligt (waar ik mij toch nog vragen bij stel want ze kunnen toch tegenwoordig  behoorlijk veel op dat vlak, enfin swoit) en die ze dus uitsluitend kunnen behandelen met chemo en bestraling. Die kan maar aangetast zijn als er kankercellen voorbij de okselklier geraakt zijn. Dus kwam de okselontruiming terug op de tafel te liggen. Wat is een okselontruiming? Terwijl je op de operatietafel ligt controleert men ter plekke je okselklieren op tumorcellen en als die aanwezig zijn wordt de klier verwijderd. En daar wringt het schoentje. Er gaan geen cellen meer te vinden zijn bij mij want de chemo doet zijn werk en heeft dus alles reeds kapot gemaakt. Dus het ontruimen van oksel is gebaseerd op een vermoeden, dat niet meer bevestigd kan worden. Maar stel dat het vermoeden klopt dan houdt het een groot risico in als je deze niet weghaalt. Ik hoop dat u nog kan volgen? De dokter alleszins wel en hij gaf mij het gevoel dat ik de nagel op de kop sloeg en dat niet meer naar de sauna gaan + mogelijks een dikke arm niet opweegt tegen het risico dat de okselklieren mogelijks kankercellen met zich meedragen. Daarenboven zal de klier achter het borstbeen blijven zitten en kan ik maar hopen dat de chemo en de bestraling daar zijn werk doet en alle kankercellen worden uitgeroeid.

Nu begrijp je misschien beter waarom ik wel fan ben van chemo, ondanks de nevenwerkingen, het biedt mij de zekerheid dat de mogelijke cellen die achterblijven in de klier (achter het borstbeen) niet meer groeien en zelfs stilaan verdwijnen. Dus zolang er chemo is zolang voel ik mij heel veilig tegen de kanker.