Dit was mijn slechtste ziekenhuisverblijf ooit ..... We zijn ondertussen zaterdagochtend, vier uur. Ik heb net een paar uurtjes slaap achter de rug. Meer lukt mij hier niet sinds de ene buurvrouw plaats maakte voor een andere buurvrouw die duidelijk minder praat maar de ene hoestbui na de andere heeft. Wie had gedacht dat ik ze nog ging missen ons Annemarie! (de eerste buurvrouw).
Vrijdagmiddag waren de neutrocyten 900, de rode bloedcellen zaten opnieuw on track. Alleen de bloedplaatjes blijven nog wat achter en ook zou er kalium tekort zijn in mijn bloed. Dus ik hoop na een dagje aanvoer van Kalium via een infuus dat morgenvroeg mijn bloed picobello gaat zijn en ik eindelijk terug naar huis mag. En het enige wat ik dan wil doen is mijn bed inkruipen, ogen dicht doen en slapen, uren aan een stuk. Geen verpleegster die mij wekt om mijn bandje te scannen, geen buurvrouw die de kamer doet ruiken naar urine omwille van haar blaassonde, geen buurvrouw die mij wakker houdt omwille van de ene hoestbui na de andere.
Ik ga ervan uit dat de volgende keer dat ik hier nog langer dan één nacht blijf binnen een dikke twee maand zal zijn. Dan wordt de tumor, of wat er nog rest, verwijderd vermoedelijk samen met de okselklieren. Wat dat laatste betreft is mijn keuze alleszins gemaakt. Geen risico! En ik zweer u dan wordt het een kamer alleen.
Wat de chemo dinsdag betreft is de insteek stick to the plan. Ze gaan ervanuit dat de witte bloedcellen nu alleen nog maar verder kunnen stijgen. Als de rode terug dalen geven ze bloed bij, alleen de bloedplaatjes kunnen nog roet in het eten gooien. Als die te laag blijven gaat de chemo niet door.
Stel dat chemo dinsdag zou lukken dan heb ik er nog twee tegoed. Het blijft een vreemde gedachten en onwezenlijk hoe de tijd vliegt zelfs met chemo. Nog een week en de meisjes vertrekken op kamp voor 10 dagen. De vakantie is dan al over de helft ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten