Siebe en Malin gingen vandaag zwemmen in Hofstade, elk met een vriendin. Rond drie uur ben ik hen terug gaan ophalen. Daarna stond er voor Siebe en Sare een film op het programma. Malin en Mila hebben nog wat boven op de kamer gespeeld. En ik heb mij bezig gehouden met ditjes en datjes: papierwerk voor de verzekering, het huis opgeruimd, de orchideeën water gegeven. Dat lijkt eenvoudig maar dat is toch een hele onderneming omdat de verschillende planten in één grote glazen kom zitten met heel veel houtschors. Dus alvorens de planten water te geven moet je eerst de houtschors verwijderen en dan de verschillende planten apart nemen. Enfin om maar aan te geven dat het wel wat tijd vraagt. Sinds ik het op die manier doe ben ik in staat om mijn Orchidee, die ik van collega's gehad heb, in bloei te houden. Nu nog hopen dat de anderen, die ik van mijn petekind kreeg, terug tot leven komen. Voor de rest vult de dag zich met twee volle uurtjes slaap en gezond eten. In de ochtend druifjes met parmaham en geitenkaas. 'S middags garnalen met advocaat, bieslook, koriander, look en dille. Als namiddagje wat gezouten noten en tot slot een tas preisoep. Om half twee passeert bij ons de crèmekar en ik kan u verzekeren dat de verleiding groot was maar opnieuw overtref ik mezelf. Ik tem het aapje op mijn schouder en drink nog een half literke water op.
Vier uur in de namiddag, de tijd vliegt en ik verwen mezelf met een boek in de avondzon. Zalig ... dan heb ik het over de avondzon en iets minder over het boek. Ik ben Wild aan het lezen. Het gaat over een 24 jarige meid die haar moeder verliest aan kanker en in de drie jaar erna haar huwelijk om zeep helpt om vervolgens out of the blue een solo tocht te ondernemen door de wilde natuur met een veel te zwaar geladen rugzak en te weinig ervaring. Ik ben er niet wild van misschien omdat er teveel over de natuur en de veel te volle rugzak geschreven wordt en te weinig over de strijd die ze intern met zichzelf voert. Maar ik heb mij voorgenomen om het boek uit te lezen en de laatste twee hoofdstukken in de zon, vandaag, hebben mij verrast.
Malin wilt een spel spelen: kinderscrabble. Ik stel voor volwassenscrabble maar eerst Kurt zijn planten ... sorry onze planten nog water geven. Tegen dat ik daar bijna klaar mee ben gaat de gsm. Anoniem, dat is meestal het ziekenhuis. Ik roep naar Malin dat ze mag opnemen maar ze is juist te laat. Het is al kwart over zes en er wordt niet meer opgenomen als ik terug bel naar het secretariaat. Dju het zal voor morgen zijn. Of toch niet ... om half zeven gaat de gsm opnieuw. Dr Smeets, assistent van, antwoord met een lieve stem "goede namiddag". Dat laat uitschijnen dat ze nog niet naar huis aan het gaan is. Spannend ... antwoorden!
Wat het erfelijkheidsonderzoek betreft krijg ik een positief antwoord wat zoveel wil zeggen dat ik niet erfelijk belast ben. Dat is goed nieuws voor mezelf, want dat maakt de kans heel groot op een borstsparende operatie. Dat is ook goed nieuws voor mijn twee dochters, mijn broer en zijn zoon.
Dr Smeets geeft aan dat ik nog een vraag had maar het was haar niet heel duidelijk wat ik precies wilde weten. Dus ik leg uit dat het resultaat van de petscan, de sentinelprocedure en de gevolgen hiervan naar de komende operatie, mij nog niet helemaal duidelijk zijn. Of toch maar ik wou het nog eens klaar en duidelijk horen, dat vertel ik natuurlijk niet aan Dr Smeets.
Ze legt uit dat in de wachtschildklier enkele microscopische kleine tumorcellen zaten. Normaal gezien onvoldoende om een okselontruiming te laten uitvoeren. Omdat er op de petscan een klier achter het borstbeen oplichtte staat dit nu ter discussie en hierover zal begin september, tijdens de pre-operatieve consultatie, een beslissing moeten genomen worden. Het is een wezenlijk verschil, wel een okselontruiming of niet. Een verschil tussen daghospitaal en een opname van 5 dagen. Een verschil van mogelijks een dikke arm of niet. Een verschil tussen naar de sauna kunnen gaan of niet. En dat is dan nog het minste van mijn zorgen. De gedachte dat er tumorcellen gepasseerd zijn langs de oksels en terecht gekomen zijn op een andere plaats in mijn lichaam maakt me ongerust. Welke garantie heb ik dat andere tumorcellen zich niet reeds genesteld hebben in de longen, het bot, de lever, .... Te klein om al zichtbaar te zijn en nu met de chemo volledig gestopt met groeien. Wat als straks de chemo zijn werk gedaan heeft en het gewone leven zijn gang weer gaat. Wie weet beginnen die kleine cellen dan terug te groeien... Het houdt me bezig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten