Na een drukke chemovrije week ben ik opnieuw in Gasthuisberg. De week is voorbij gevlogen. De eerste dagen van die week nog wat minder energie maar tegen het weekend voelde ik mij alive and kicking. Dat was ook wel nodig want er stond van alles op de agenda. Op vrijdag naar de Film met Inge, zaterdag een dagje zee met de nichten en zondag een bezoekje aan Tom en Kelly, Nora, Sophia en Lucia in Nieuwvliet. Het weer is nog steeds heel wispelturig. Vrijdag en zaterdag een stralende zon, bijna 30 graden. Zondag amper 20° met hier en daar een spatje regen. Aan de zee hebben beide wel hun charmes, vind ik.
Ik ben vandaag minder zenuwachtig dan vorige week. Misschien omdat ik gewoon overtuigd ben van het feit dat de bloedwaarden goed zijn. 3 Weken rust en dan nog slechte bloedwaarden dan is er gewoon iets grondig mis en daar ga ik niet van uit. Mijn overtuiging werkt: van 800 witte bloedcellen, vorige week, naar 3500 vandaag. Ruim voldoende voor een nieuwe chemo. Yihaa! Aan de ander kant nog maar de helft van wat ik drie weken geleden had (dat was toen 7500) met chemo? Nog 10 min en de chemo zal mijn lijf binnendruppelen. Twee zakjes telkens een uur. De eerste is doorschijnend van kleur de ander rood. Ik krijg ook ijs, het zou kunnen dat mijn mond warm wordt vanbinnen. Voor dat het zover is moet ik nog een resem pillen nemen tegen de misselijkheid: Emend, litican, medrol, Zofran. De verpleegster legt uit dat ik emend en medrol vanaf morgen nog een paar dagen moet doornemen mogelijks met de liticam als de misselijkheid te erg is. Morgen in de namiddag moet ik ook een spuit Neulasta krijgen van de huisdokter of een thuisverpleegster zodat mijn witte bloedcellen een boost krijgen. Dat beloofd!
Tegenwoordig is mijn chemodag een slaapdag. En daar moet ik weinig moeite voor doen na afgelopen weekend waarbij er geen tijd was voor een namiddagdutje.Ik heb ook voor de eerste keer gevraagd naar de uitslag van mij erfelijk onderzoek zowel aan de dokter als aan de verpleegster. Tweemaal gingen ze het nakijken maar bleef het stil. Eén deze dagen mijn trajectbegeleidster eens bellen om te horen of zij mij kan verder helpen. We zijn vier maanden verder, de uitslag zou er moeten zijn en bij zulke gevallen is geen nieuws vaak goed nieuws. Dat zou toch al een pak van mijn hart zijn. Alhoewel .... ik hoorde daarnet kort, te kort, een dame die vertelde dat ze in 2009 een borstsparende operatie had gehad en in 2013 alsnog metastasen op de longen, 2014 in de hersenen. Ik ben wijs genoeg om te weten dat dit één verhaal is waarbij de grotere context ontbreekt maar het heeft mij wel aan het denken gezet. Stel het advies blijft bij borstsparend zijn er dan genoeg argumenten om alsnog te gaan voor een amputatie.
- voel je een nieuwe knobbel sneller bij een amputatie???
-% herval na borstsparend? % herval na borstamputatie in mijn geval van borstkanker
-het feit dat er klieren zijn aangetast achter het borstbeen is dit een bijkomende reden voor een borstamputatie
-....
Ik heb deze denkoefening tot nu toe voor mij uitgeschoven. Eerst zorgen dat de chemo aanslaat. De rest komt later. Binnen twee maanden is het zover en ga ik onder het mes. Dus tijd om mij te beginnen informeren. In de mate van het mogelijke want ik ben geen dokter. En moet ik blind hun advies volgen of moet ik een manier vinden om mijn eigen keuze te maken, misschien tegen hun advies in. Lastig. Wordt zeker vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten