Een complete teleurstellende verrassing.

Spannend, 7 juli 2015 ... start van een nieuwe fase. Nog steeds chemo maar een andere, EC genaamd. Kurt heeft mij zonet afgezet in Leuven en komt mij straks, rond een uur of zes,  ook halen. Siebe en Malin hebben in de voormiddag het rijk voor hen alleen, op de middag gaan ze met de fiets naar Oma om te eten, bessen te plukken en te zwemmen bij Tante Kristel. Wé zijn er dus klaar voor.

De hitte is voorbij. Een aangename 24 graden. Op de chemo-afdeling is het zelfs aan de frisse kant voor iemand die geen trui bij heeft. Het is wachten op de verpleegster en dat kan wel even duren want ik ben een uur te vroeg. Met een laptop in de hand kom je door het ganse land, dus tokkel ik rustig op mijn blog en ga ik sebiet eens kijken wat er online zoal in de solden staat.

Drie uur later word ik wakker uit een heerlijke diepe slaap. Naast mij zit een dokteres die blijkbaar verschillende pogingen nodig had om mij te wekken. Nog niet goed wakker, hoor ik haar zeggen dat de bloedwaarden niet goed zijn en dat de chemo niet zal doorgaan. Het nieuws dringt nog niet binnen. Dit had ik niet verwacht. Ze stelt voor om te verplaatsen naar volgende week. Vraagt ook of ik last heb van kortademigheid. Eigenlijk wel maar hetgeen ik denk blijft in mijn hoofd zitten en wordt niet onder woorden gebracht. Terwijl ik wacht op de nodige voorschriften lig ik op mijn bed en denk ik "was dit nu een droom of is dit echt". 

Ik bel Kurt met het nieuws. En zoals verwacht kan hij niet zomaar gaan lopen op zijn werk om mij te komen halen. Het is 13u en om nog te wachten tot zes uur, half zeven, alvorens hij komt, daar heb ik nu niet meer zoveel zin in. Even denken. Ik kan Mupke, mijn nicht alsnog bellen. Ze had gisteren laten weten dat ze mij eventueel wel naar huis kon doen. Ze moest om zes in Brussel zijn dus om vier uur zou ze mij kunnen komen halen. Ik twijfel, ik kan mij inbeelden dat ze ondertussen andere plannen gemaakt heeft en die stuur ik niet graag in de war. En ik ken Mupke die zou meteen alles laten vallen, met plezier. Zijn er nog andere opties ..... Ach ja dan nemen gewoon de bus en de trein. Dat ken ik nog van de vorige keer. Om kwart voor twee zit ik op de bus richting station Leuven. De bus komende van het station van Mechelen stopt om drie uur voor mijn deur. Kijk eens aan tweede keer goede keer. Amper moeten wachten tussen de verschillende aansluitingen en geen volk op de trein noch op de bus.

Alvorens ik wat kan gaan rusten, is er nog één obstakel dat ik moet overwinnen. Vermits ik niet gedacht had dat er een kans bestond dat ze de chemo gingen uitstellen, heb ik dus geen huissleutel bij. Daar sta ik dan voor een gesloten deur en de dames zijn fijn aan het zwemmen bij Tante Kristel. Ik kan je nu al verklappen dat ik ben binnen geraakt. Hoe dat leg ik wel eens mondeling uit. Kwestie van geen verkeerde mensen op verkeerde gedachten te brengen.

In Gasthuisberg stond in de inkomhal een grote roze eenhoorn met een tekst op zijn poep. Raar maar ik voelde mij vereerd.

"Keep your head up. God gives his hardest battles to his strongest soldiers."